Úrval - 01.06.1979, Qupperneq 109

GRÖF TÚTANKAMMONS
107
Burton mynd af hverjum hlut þar
sem hann var. Síðan gerði Carter
teikningu á spjald, sem var 5x8
þumlungar (12,7 x 20,3 sm) að stærð,
skráði nákvæma lýsingu og öll mál,
og gat þess ef einhverjar skemmdir
sáust eða eitthvað vantaði sýnilega á
muninn. Að þessu loknu tók Burton
aðra myndröð, nú með númeruðu
spjaldi framan við muninn. Þessu
næst gerðu tveir teiknarar uppdrátt
sem sýndu hlutinn ofan frá í afstöðu
til annarra muna í king. Að lokum
var svo gripurinn fluttur til vinnustof-
unnar, þar sem Burton tók viðbótar-
myndir af hinum ýmsu stigum
viðgerðarinnar. Aldrei hafði áður
verið gerð svo nákvæm skýrsla, þegar
grafhýsi var hreinsað.
I þessu taugaslítandi nákvæmnis-
starfi var Carter óviðjafnanlegur.
Hann kallaði munina,, beinan arf frá
fortíðinni” og lýsti sjálfum sér sem
tímabundnum millilið, sem þessar
erfðir gengju í gegnum. ,,Ef
könnuður skyldi fyrir slóðaskap eða
fávísi draga úr þeirri þekkingu, sem
afla mætti af gersemunum,” sagði
hann, ,,veit hann sjálfan sig sekan
um fornfræðiiegan glæp af fyrstu
gráðu.”
Hann kvartaði án afláts undan
áhorfendum, en gerði greinilega
bæði sárt og klæja. Þótt hann væri
fokillur yfir þeim ? staðnum, skipaði
hann starfsmönnum sínum að bera
álitlegustu munina óhjúpaða
gegnum raðir áhorfendanna til
vinnustofunnar. Minni háttar hlutir
voru allir vafðir og fluttir með mikilli
gát á bökkum, sem voru líkastir
sjúkrabörum, þetta leit út eins og
slasaðir hermenn væru bornir úr skot-
gröfum.
Þegar Carnarvon og lafði Evelyn
sneru aftur seint í janúat, höfðu 60
hlutir verið fluttir úr forstofunni, og
17. febrúar stjórnaði Carnarvon því er
líkklefi Tútankammons var opin-
berlega opnaður. Tveimur dögum
áður en átti að brjóta niður hleðsluna
í innri dymnum varð Luxor
miðpunktur heimsins. Hundmð
blaðafrétta bámst daglega um nýja
símalínu til Kaíró. Frægt fólk og
virðulegt, soldánar og pasjar, allt
kom þetta í lestatali. Carter átti að
opna klefann fyrir 20 manna valinn
hóp, og fá síðan tvo heila daga til að
kanna það sem þar væri ínni mjög
valdlega. Eftir það átti heimspressan
og „sérstakir” gestir að fá tvo daga til
að bera dýrðina eigin augum.
Carter losaði persónulega hvern
stein í dymnum og rétti einum
aðstoðarmanna sinna. Þegar gatið var
orðið nógu stórt, hélt hann inn fyrir
og stökk niður á neðra gólfið. Síðan
fór Carnarvon lávarður. Eftir um 20
mínútur komu þeir aftur. Þeir sögðu
ekkert, lyftu aðeins höndunum eins
og þeir væm himinfallnir. Svo fór
afgangurinn af hópnum inn, tveir og
tveirsaman.
Fréttirnar, sem af þessubárust, vom
næstum undantekningalaust uppi í
skýjunum. Konungborið fólk, frægt
fólk og vísindamenn lofuðu fundinn