Úrval - 01.06.1979, Side 110

!08
ÚRVAl
upp I hástert og af hve mikilli natni
rannsóknin og verndarstarfið væru
unnin. Carter og Carnarvon töldu sig
hafa sigrast á gagnrýninni, sem
allsráðandi hafði verið hjá egyptum
og heimspressunni.
26. febrúar lokuðu þeir félagar
grafhýsinu þetta tímabilið, fylltu
göngin og þrepin, en sneru sér að
vinnustofunni, þar sem starfið var
margfaldað. Heilsu Carnarvons fór
nú greinilega hrakandi vegna hitans.
Meðalhitinn var nú um 38 gráður á
Celsius, og loftið var þykkt af ryki.
Snemma í mars hélt Carnarvon til
Kaíró til að reyna að herja út
samþykki Lacaus fyrir „sanngjörn-
um” skiptum munanna, sem
fundust í grafhýsinu. Evelyn skrifaði
Carter á tveggja daga fresti og
tilkynnti honum hvernig gengi. 16.
mars sendi hún svo þessa frétt: ,,í gær
snöggbólgnuðu ailt í einu allir eitlar í
hálsinum á honum. I gærkvöldi var
hann kominn með háan hita og er
það enn í dag. Honum líður svo
afleitlega að hann vill ekki einu sinni
tala.”
I næstu viku var Carnarvon
dauðvona. Hann dó 5. apríl. Sagt var
að um leið og hann gaf upp andann
hefðu öll rafmagnsljós í Kaíro <4áið og
þrátt fyrir rannsókn eftir á hefði
engin skýring fengist á því
tímabundna rafmagnsleysi. Til þess
að gera málið enn dularfyllra skýrði
sonur hans og erfingi, Porchester
lávarður, frá þvl að heima á
fjölskyldusetrinu, Highclere, hefði
uppáhalds hundur föður hans rekið
upp gól og dottið niður dauður á
sömu stundu og Carnarvon lávarður.
Heimspressan kenndi bölvun
grafhýsisins um dauða Carnarvons.
Þrátt fyrir að engin raunveruleg
bölvun hvíldi yfir gröf Tútank-
ammons né fannst í henni, er
„bölvunin” líklega jafnkunn nú til
dags og Tútankammon sjálfur og
fágætar gersemar hans. Þegar
núverandi Carnarvon lávarður var
spurður um bölvunina í sjónvarps-
viðtalið í New York 14. júlí 1977,
svaraði hann að hann ,,tryði hvorki á
hana né ekki.” En hann fullvissaði
spyrjandann um, að hann myndi
,,ekki fyrir milljón pund fara ofan í
grafhýsi Tútankammons 1 Konunga-
dalnum.”
Lokað á eftir sér
,,Við þurfum ekki annað að gera
en flysja helgiskrínin burtu eins og
laukhýði, og þá finnum við kóngsa
sjálfan” sagði Carter við Winlock í
enda þessa fyrsta, eftirminnilega
tímabils.
Af eigin frásögn Carters af öðru
tlmabilinu verður að ráða að starfið
hafi gengið tiltölulega liðlega. En
raunin var sú að það tók Carter 80
daga að losa skrínin sundur áður en
hann gat rannsakað innihaldið, og
þessi seinagangur olli því að honum
rann iðulega 1 skap. Eftir það liðu
fullir tlu mánuðir þangað til
smyrlingurinn kom í ljós — tíu