Úrval - 01.06.1979, Qupperneq 111

GRÖF TÚTANKAMMONS
109
mánuðir með mjög viðkvæmum
samningum, reiðiköstum og deilum,
kærumálum til dómstóla, hneyksii
sem tókst að bæla niður, og stjórn-
málalegur ágreiningur.
Fyrsti vandinn reis út af einka-
réttarsamningnum við The London
Times. Til þess að smeygja sér fram
hjá þeirri kröfu að öllum frétta-
mönnum skyldi leyft að koma inn 1
grafhýsið, þegar einum væri hleypt
þar inn, hafði Carter ákveðið að skipa
fréttamann Times, Arthur Merton,
opinberan starfsmann við uppgröft-
inn. Á þann hátt gat Merton farið inn
í grafhýsið hvenær sem Carter óskaði.
Hvað snerti þá kröfu að starfsmenn
Fornfræðideildarinnar fengju að
koma í grafhýsið, sagði Carter að
vísindastarfið biði hnekki við gest-
komur — allra gesta.
Lacau hafði hrósað sér af því að
vera úrvals skipuleggjari og stjórn-
andi. Sem slíkur var hann smekkvís
og mikill samningamaður. En í því
flókna sambandi, sem hann hafði við
Howard Carter, reyndist þetta vera
veikleiki. Vangetu hans eða andúð á
því að vera fullkomlega hreinskilinn
— en það var hluti af þeirri stefnu
hans að móðga ekki — túlkaði Carter
sem hann væri tvíátta, ekki einlægur,
og á köflum beinlínis tvöfaldur.
Lacau og félagar hans féllust loks á til-
högun Carters varðandi Merton og
gestakomurnar. Enginn sagði Carter
að egyptarnir hefðu verið hjartanlega
ósammála um þessa lausn. Þannig
vissi Carter ekki betur, þegar hann
sneri aftur til dalsins 18. október, en
allt væri í stakasta lagi.
En óaflátanlegur þrýstingur
blaðanna og egypskra áhugamanna
gerðu frekari viðræður við Lacau óhjá-
kvæmilegar. Carter kvartaði undan
því að af 50 fyrstu vinnudögum tíma-
bilsins hefði þriðjungur „farið í
súginn vegna truflana frá stjórn-
völdunum.” Á þeim löngu fundum,
sem nú fóru í hönd, og mörgu opin-
beru yfirlýsingum, tókst Carter að
móðga Lacau. Það var staðreynd að
honum fannst hann og dánarbú
Carnarvons ,,eiga” grafhýsið.
Persónuleg andúð hans á Lacau hlýtur
llka að hafa haft sitt að segja. En
framar öllu öðru var Carter dauðupp-
gefinn og í uppnámi. Hver minnsta
uppákoma varð honum tilefni til að
fá æðiskast eða loka sig inni í fýluskel.
•
Lacau var ákaft hvattur til að segja
samningnum upp og kasta Carter út.
En Lacau ákvað að gera annað. Með
því að ,,fara eftir bókstafnum,” með
því að fylgja stjórnunarrétti sínum
eftir út í æsar, kynni honum að
lánast að koma Carter til að hlaupa á
sig. Hann tók að gefa Engelbach
fyrirmæli um að flytja Carter þau boð
að Fornfræðideildin vildi fá lista yfir
samstarfsmenn hans, og það var ósk
sem Carter taldi „fáránlega”. Þessu
var síðan haldið áfram næstu vikur
með alls konar kröfum til Carters og
félaga hans, sem þeim þótti hreinasti
yfirgangur samkvæmt rétti leitar-
samningsins.