Úrval - 01.06.1979, Side 116

114
ÚKi/Al
til Englands — og reyna að véla hann
inn í stríð sitt gegn egyptum. Hann
varaði Robinson við að láta vélast.
En Carter hafði brugðið alvarlega í
brún við reiði síns forna vinar,
Winlocks. Það virðist aldrei hafa
hvarflað að honum að Winlock hefði
neitt við það að athuga að hlutdeiid
hans í að þagga niður hneykslið og
falda lðtushöfuðið kæmist í hámæli.
En hann flýtti sér að stöðva frekari
dreifingu bæklingsins, og hélt síðan
kyrru fyrir á hótelherbergi sínu, uns
hann gat haldið um borð 1
Mauretania til heimferðar. Þegar þeir
Robinson ræddust við á skipinu,
viðurkenndi Carter að hann ,,hefði
sagt og gert marga flónsku, sem hann
iðraðist sárlega sumpart vegna slæmra
ráðlegginga, sumpart vegna þess
mikla álags, sem á honum hefði
verið, og komið hefði í veg fyrir skýra
og yfirvegaða hugsun af hans hálfu.
Þegar Robinson sá að Carter var
óvenjulega bljúgur, ráðlagði hann
honum að leggja fram fyrir stjórnina
„hverja þá afsökunarbeiðni sem hún
kynni að óska eftir” svo hann gæti
lokið starfi sínu í grafhýsinu.
Og meðan skipið plægði öldurnar á
leið til Englands, ákvað Carter endan-
lega að gefast upp á sinni löngu
baráttu. Örmagna og kvíðafullur
samdi hann skilaboð til Lacaus, þar
sem hann afsalaði sér , ,fyllilega öllum
athöfnum, kröfum og forréttindum,
hverju nafni sem nefnast, bæði hvað
snertir grafhýsi Tút-Ank-Ammons og
munum þaðan . . . Ég lýsi því yfir að
ég afturkalla allar kærur sem lagðar
hafa verið fram af minni hálfu. ’'
Lokasigur
Þegar Howard Carter sneri til
Konungadalsins 25. janúar 1925 voru
honum afhentir lykar að grafhýsinu
og vinnustofunni við formlega
athöfn. Hann kannaði þegar innihald
líklefans með Pierre Lacau. Ekkert
hafði verið hreyft, engu breytt. Hann
lét ánægju sína í ljósi við Lacau, sem
sagði Carter í lágum hljóðum hve
glaður hann væri að hafa fengið hann
aftur. Þetta var stuttur, náinn og
hjartnæmur sáttafundur.
Þaðan í frá, átta löng ár þolin-
mæðisvinnu, sem eins og áður var
unnin í lamandi hita, vindstrekkingi
og ryki Konungadalsins, sýndi Carter
afar sjaldan sína dökku fljótræðishlið.
Hann var niðursokkinn í kerfis-
bundnar skyldur hreinnar fornfræði;
vökult og næmt eðli hans hafði yfir-
höndina.
Fyrsta verkefni Carters var að lyfta
lokinu af gylltu kistunni, sem hann
hafði uppgötvað árið áður. Undir
gylltu trémyndinni var að því er
virtist enn önnur kista, þakin híalíni
og vel varðveittu blómaskrúði. Því var
flett frá, og við sjónum Carters blasti
„glæstasta dæmið um forna kistu-
gerðarlist, sem nokkru sinni hefur
komið í Ijós.” Lok þessarar kistu
sýndi konunginn unga sem guðinn
Osíris. En það var miklu meira lista-
verk heldur en hitt.
Að þessu loki fráteknu, bar enn