Úrval - 01.06.1979, Blaðsíða 117

GRÖF TÚTANKAMMONS
115
eina mannsímynd fyrir spennt auga
Carters. Yfir henni hvíldi Iíka hjúpur
fínlega ofins vefnaðar. Þegar hann
hafði sveipað efninu frá, ásamt
listilega gerðum festum og blóma-
kraga um háls myndarinnar, greip
hann andann á lofti. Þriðja kista, sem
var yfír sex fet á lengd, var gerð út
skíra gulli — allt upp í hálfur
þumlungur á þykkt. Þetta var, eins
og Carter sagði sjálfur, „gersamlega
ótrúlega ósköp af hreinum
góðmálmi.”
Hann lyfti einnig þessu loki, og
þarna lá loks smyrlingur konungsins,
hnepptur í fjötra gulls og gersema.
Gullgríma af andliti konungsins, I
eðlilegri stærð, skar sig úr við fá-
breyttan lit línvafninganna — þetta
var ein allra fallegasta andlitsmynd í
gervallri mannkynssögunni.
Þegar smyrlingurinn sjálfur var
kominn f ljós, hófst Carter handa um
mjög óvenjulegt starf — að fikra sig
gegnum vafningana. Hann risti
varlega gegnum lag eftir lag og
notaði til þess hvassbrýnda skurð-
hnífa og naut aðstoðar prófessors f lff-
færafræði frá egypska háskólanum í
Kaíró. Þegar komið var inn úr fyrsta
laginu blasti við hreinasti fjársjóður
úr gulli — konungskórónan, brjóst-
skrautið, hnffur og skeiðar úr skíra
gulli. Á handleggjunum, sem svo
mjög voru rýrnaðir, þar sem þeir lágu
f kross yfír brjóstið, voru hvorki meira
né minna en 143 skartgripir, hver
öðrum listilegri.
Að lokum var síðasta kuskinu
sópað frá með penslum úr fínasta
safalahári. Loks kom andlit Tútank-
ammons sjálfs í ljós. Konungurinn
hlýtur að hafa verið ótrúlegt glæsi-
menni. Þegar Carter hélt loks báðum
höndum um höfuð hans, fannst
honum allt í einu sem honum væri
svipt aftur til þess tíma, sem þessi
ungi og þróttmikli konungur var enn
á lífi. Sú reynsla hafði djúp og varan-
leg áhrif á hann.
í FEBRÚARLOK 1932 hafði Carter
fjarlægt síðasta hlutinn frá grafhýsinu
og stjórnað flutningi alls dótsins til
Egypska safnsins í Kaíró. Innan við
tíu ár voru liðin síðan hann gerði
merkilegast fund fornleifafræðinnar.
Um vorið hélt hann til Englands.
Innan árs var hann orðinn veikur og
náði sér aldrei. Þótt hann færi margar
ferðir til Egyptalands eftir þetta, tók
hann aldrei þátt f uppgreftri. 2. mars
1939, lést hann þá hálffimmtugur,.
Aðeins örfáar manneskjur voru við
útför hans, þeirra á meðal lafði
Evelyn Herbert Beauchamp.
Aldrei fann hann plagg eða
papýrus, sem leysti þá dularfullu
gátu, hvers vegna Tútankammon lést
svona ungur. Samt getur lausnin
leynst einhvers staðar á óvæntum stað
í Konungadalnum, þar sem hún bíð-
ur þess að einhver erftngi drauma og
framgirni Howards Carters fmni
hana. Þangað til verður alltaf efí,
alltaf spurningar.
Hjúpaður þögn, umkringdur
dulúð, hefur Tútankammon tryggt
sér meiri frægð en flestir