Úrval - 01.06.1979, Blaðsíða 122

120
ÚRVAL
uðu” plönturnar náðu allt að 133 sm
hæð. Aldinklasar og blaðvöxtur þess-
ara plantna var einnig mun meiri.
I læknisfræðideildinni voru gerðar
rannsóknir á áhirfum lífmögnunar á
heilaboð. Þegar hinn dimmi hluti
heiians var geislaður með hendi
(tilraunirnar fóru fram í myrkri og sá
sem geislaður var vissi ekki hvenær
geislunin fór fram) tók heilalínurit
breytingum, alfa og beta bylgjur
hurfu en lágtíðnihreyfingar birtust.
Ljósmyndir af mannshendinni,
sem gerðar voru með ,,Kírlan-að-
ferðinni” sýndu verulegan mun
útgeislunar við hugarró og uppnám
eða minningu um þrúgandi
aðstæður.
A rannsóknarsofum Ventsjunas eru
rannsökuð áhrif sjúkdómsgreiningar
með handayfirlagningu. Sá sem
greinir snertir ekki manninn en leitast
við að finna fyrir lífgeislun hans með
handarjaðrinum. Á meðan er skrifað
niður fyrir hverju maður finnur:
„náladofa” „spennu” ,,sogi” eða
einhverri annarri tilfinningu. Eftir
þessum tilfínningum er reynt að
greina þann stað í líkamanum sem
óþægindi eru tengd. Þær læknis-
fræðilegu athuganir sem síðan eru
gerðar staðfesta sjúkdómsgreiningu
þessa í flestum tilfellum, — segir
Ventsjunas. Allar þessar tilraunir
sýna það, þótt á óbeinan hátt sé, að
lífmögnun getur streymt frá manni
til manns. Engu að síður er þeirri
spurningu ósvarað hvað lífmögnun sé
og hernig hún myndast.
Hvaðan kemur orkan ?
Sovéskur líffræðingur, Aleksandr
Tsísévski hefur nefnt þá hugmynd að
til viðbótar við þá óbeinu orkuöflun
sem maðurinn er væddur fyrir tilstyrk
orkukeðjunnar: orka sólargróðurs —
dýra, — finnist einnig bein orku-
leiðni til mannsins beint utan úr
geimnum. Þessarar skoðunar var
einnig Vladmir Vénadski, meðlimur
Akademíunnar. Samkvæmt þessari
tilgátu ættu að vera til „rásir” í
manninum sem beint er út í geim-
inn. Einmitt um þessar rásir tekur
maður á móti orku þeirri sem honum
er nauðsynleg til andlegs lífs síns og
starfsemi taugakerfisins.
Prófessor Púshkín er einnig á sömu
skoðun. Þessari tilgátu til staðfesting-
ar tekur hann dæmi af nálastungu-
lækningum, af líffræðilega virkum
punktum í húðinni sem hafa mikla
rafleiðni. ,,Geri maður ráð fyrir að
einhverskonar orka berist líffærunum
að utan eftir ákveðnum rásum, þá
verður maður að taka alvarlegt mark á
hinum fornu austurlensku lækninga-
aðferðum, sem segja að sjúkdómar
séu ekkert annað en truflun á leiðni
þessara rása. Reikni maður með
tengslum milli þessarar óþekktu lífs-
orku og mannlegs lasleika, þá kemur
manni strax í hug sú orkuleiðnimynd
sem hægt er að sjá við rannsóknir á
krabbameinsfrumum; sjúk fruma
tekur við orku af meiri krafti en hinar
í kringum hana.”
„Einmitt þessu gerir hin austur-
lenska læknisfræði ráð fyrir, sá sem