Úrval - 01.12.1980, Síða 123

NÝR ROBINSON KRÚSÓ
121
og skipti deginum í morgun- og
síðdegistímabil. Ég vaknaði á
hverjum morgni hálffrosinn og
skokkaði um 2.5 km um eyna. Eftir
þessa léttu upphitun flýtti ég mér úr
fötunum og synti skriðsund eins lengi
og ég þoldi. Síðan nuddaði ég mig
kröftuglega með handklæði, klæddist
á ný og hljóp eins og ég orkaði þar til
mér hlýnaði á ný. Þá sauð ég
„morguverðar” vatnið. Ég drakk
heitt vatnið í smásopum.
Að loknum þessum morgunverði
sólaði ég mig og rölti um eyna. Ég
reyndi að skutla fisk af ströndinni en
án árangurs. Það varð mér ósjálfráð
athöfn að gá til veðurs: Hvar sem ég
var og hvað sem ég var að gera, leit ég
öðru hvoru upp og skoðaði til lofts.
Ég varð undrandi yfir mannlegu
þoli: Á fimmta degi algers matar-
ieysis fann ég ekki, að neitt hefði
dregið úr þróttinum. Ég synti 150
metra vegalengd eins hratt og ég gat
og kafaði 25 metra. Ég sá fullt af
margs konar fiski, hvert sem ég leit.
Þetta beindi athygli minni frá níst-
andi kuldanum.
En þróttur minn tók samt að
þverra. Sjónin varð lakari. Með
mikilli einbeitingu viljans knúði ég
mig til þess að stinga mér í því skyni
að eyðileggja ekki árangur þjálfunar
minnar. Ég svaf langar stundir og
heyrði einhverja undarlega
samhljómaí draumum mínum.
Fiskiæta
Það var ellefti dagur minn á eynni.
Ég furða mig á því, að ég skyldi ekki
veikjast. Ég var að eðlisfari kulsæll og
kvefsækinn. Nú virtist einhvers konar
ýtrasta aðlögunarhæfni að verki.
Þennan dag ákvað ég að veiða fisk!
Og ég veiddi hann! Ég kafaði í
fötunum: Þau vernduðu hörundið
fyrir vatnskuldanum. Dýpið á þeim
stað, sem ég valdi, var ekki mikið,
aðeins nokkrir metrar. Að lokum
skutlaði ég þrjá smáfiska. Ég sá stóran
sverðfisk, en það var of mikil áhætta
að skjóta á slíkan risa: Hann hefði
getað dregið byssuna úr höndunum á
mér.
Ég lifði einvörðungu á fiski. Ég
varð regluleg fiskiæta, eins og Forn-
Grikkir kölluðu ættkvíslir, sem lifðu
við Rauðahaf. Ég matreiddi fiskinn á
fjóra vegu: Sauð hann, þurrkaði og
steikti á glóð eða teini yfir hlóðunum.
Fiskurinn var bragðgóður þótt hann
væri ósaltaður. Ég fékk nóg af hita-
einingum og fitu. Samt sem áður hélt
ég áfram að léttast þar sem brauð,
sykur og kartöflur vantaði.
Eyjan brennur
10. apríl var ég að veiða eins og
venjulega. Þótt nefið væri hulið af
grímunni og ég andaði aðeins gegn-
um munninn með því að nota
pípuna, fann ég einhverja brunalykt.
Ég stakk höfðinu upp úr vatninu og
sá, að allt var hulið reyk. Eyjan stóð í
björtu báli! Sinan frá í fyrra og
reyrinn voru þurr og fuðruðu upp
eins og púður. Reyrinn, sem óx út yfir
vatnið, logaði einnig. Logarnir voru á