Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2024, Blaðsíða 40

40 | Sjómannablaðið Víkingur
Lítum í hina bráðskemmtilegu
bók Sigurðar Helgasonar sem
út kom um seinustu jól og
heitir Vesturbærinn – Húsin,
fólkið, sögurnar. Þar er meðal
annars þessi frásögn af hinum
landskunna íþróttamanni og
íþróttafréttamanni, Bjarna
Felixsyni en Bjarni andaðist
síðastliðið haust:
„Í félagsblaði KR, sem gefið var
út árið 1969 í tilefni af 70 ára
afmæli stórveldisins, er viðtal
við Bjarna Felixson, sem á
sínum tíma hlaut viðurnefnið
Rauða ljónið og var hann síður
en svo óánægður með það,
baráttuglaði vinstri
bakvörðurinn. Grípum hér
niður í viðtalið:
„Ég hef verið í þessu í rúman
áratug og aldrei verið ánægðari
með leik minn en þegar liðinu
er illa tekið af áhorfendum.
Sérstaklega hef ég notið þess,
ef þeir hafa tekið mig fyrir, því
að það hefur hert mig í
baráttunni. Ég hef komist
áfram á keppnisskapi og hörku
og verið bestur, er við höfum
átt í vök að verjast. Maður var
orðinn dauðleiður á þessu árið
1959, þegar við unnum öll lið
með yfirburðum.
Einkum er þó margs að
minnast frá Akureyri. Árið
1960 höfðu þeir átt lélega
byrjun í mótinu, eins og oftar,
en áttu eftir heimaleikina síðari
hluta sumars. Við áttum að
fara norður og þá höfðu þeir
unnið Fram fyrir skömmu.
Daginn fyrir norðurför okkar
var tilkynnt landslið og var
„augasteinninn“ [Jón
Stefánsson] þeirra utangarðs.
Var nokkur ólga nyrðra af þeim
sökum og þegar við komum
var fullur völlur eins og
venjulega.
Í fyrri hálfleik áttum við varla
upphlaup. Akureyringar áttu
leikinn og áhorfendur voru
allæstir. Snemma í leiknum
slapp einn þeirra í gegn en ég
næ að renna mér á knöttinn og
afstýra hættunni. Varð þá
nokkur urgur meðal áhorfenda.
Rétt á eftir lendir okkur aftur
saman á kantinum og ég næ
boltanum eftir návígi og geysist
fram völlinn. Ræðst hann þá
aftan að mér með þeim árangri
að ég hlaut mikið sár á fæti og
áminningu frá dómara en
forystumaður heimamanna
heimtaði að ég yrði rekinn út
af. Ég lék þó áfram og barðist
„eins og ljón“ og Gísli
[Þorkelsson], varamarkvörður,
varði meistaralega.
Eftir hálftíma leik skora
Akureyringar, en Þórólfi [Beck]
tókst að jafna fyrir hálfleik. Í
leikhléi kom héraðslæknirinn,
leit á sárið og sagði að það yrði
að gera að því, en ég aftók það
með öllu.
Í síðari hálfleik náðum við
tökum á leiknum og sigruðum,
5:2. Þá lék ég fjær stúkunni og
var þar fyrir hópur 20-30
stráka undir stjórn fyrrgreinds
íþróttaleiðtoga norðanmanna.
Er ekki að sökum að spyrja, að
þegar séð var fyrir um úrslit,
hófu þeir grjótkast að okkur.
Í miðjum hálfleiknum fékk
Gísli mikið spark og leist mér
þá ekki á blikuna. Meðan
menn hugðu að meiðslum
hans, tók ég boltann og henti
honum á bak við grjóthrúgu
við völlinn. Æpti þá lýðurinn:
Út af með rauða tuddann! Var
mörgum heitt í hamsi og í
leikslok ruddust menn inn á
völlinn í bræði sinni.
Ég hafði vart gengið 10 skref,
eftir að flautað var af, þegar
lögregluþjónar koma til mín og
biðja mig að koma eins og
skot. Voru þeir komnir að
undirlagi héraðslæknisins og
óku mér til hans í aðgerð.
En það er af félögum mínum
að segja, að þegar þeir komu í
rútuna, sem aka skyldi til
búningsklefa annars staðar í
bænum, urðu þeir þess varir að
mig vantaði. Þeir þustu út á
völl og fundur þar annan
skóinn minn, sem ég hafði
losaði mig við vegna
meiðslanna, er leik lauk. Þá
mælti Hörður bróðir þessi
fleygu orð: „Hérna er skórinn.
Þeir eru búnir að drepa Bjarna
bróður!““
Metaðsókn var á leiknum,
3964 áhorfendur mættu til að
horfa á ÍBA og KR og urðu
einhver blaðaskrif út af þeim
skrílslátum sem þarna urðu.“
Bræðurnir Gunnar, Bjarni og Hörður Felixsynir í landsliðsbúningi Íslands. Því má hnýta við að í Morgunblaðinu birtist þessi umsögn um þennan tilfinningaþrungna leik
ÍBA og KR: „ Strax og leikurinn hófst byrjuðu þau mestu skrílslæti sem undirritaður minnist að hafa orðið áhorfandi að á knattspyrnuleik. Svívirðingum og háðsglósum
rigndi yfir dómara, línuverði og leikmenn KR.“
„Búnir að drepa Bjarna bróður“