Stefnir - 15.08.1947, Qupperneq 9

Að í fullkomið óef'ni væri komið,
og aðalvertíð skammt undan.
Að allt myndi stöðvast án ein-
hverra opinberra aðgerða.
Því miður er þetta ekki eina
vandamálið, sem þing og stjórn
þurfti þá að leysa. Hér voru
margir aðilar, með að ýmsu leyti
ólíkar skoðanir. Hjá þeim þurfti
að koma til samábyrgðar um
lausn vandamálsins, en ekki
einkaábyrgð. Hér var því
óheppilegur tími til úrlausnar
miklu vandamáli, sem leysa
þurfti skjótlega, ef ekki áttu
íleiri að líða en útvegsmenn
einir.
I skyndi var þá gripið til þess
ráðs, að trygga framleiðendum
með lögum, fast verð á flestum
fisktegundum. En að engu öðru
leyti var farið eftir óskum eða
ráðleggingum útvegsmanna um
framtíðarlausn þessa mikla
vandamáls, ekki útvegsins eins,
heldur alþjóðar. Það var illa
farið, því að reynslan hefur nú
þegar sýnt, að einmitt þess
vegna hefur hið hækkaða fisk-
verð ekki komið að þeim notum,
sem til var ætlast og þörf var á.
Og hafa því þegar skapast nýir
erfiðleikar, sem leysa þarf, ef
gera á út á næstu vertíð. Þannig
býður hver syndin annari heim,
og veltir á sig vanda, sem' aldrei
verður stöðvaður eða levstur,
nema allir ábyrgir aðilar hafi
dómgreind og dirfslcu til að
horfast í augu við veruleika dýr-
tíðardraugsins, sem áður en
lýkur varnar hér öllum bjarg-
ráðum á sjó og landi.
Það er þýðingarlaust fyrir
þessa litlu, fámennu þjóð eða
ráðamenn hennar að hafa á
venjulegum hlutum aðra háttu
en aðrar þjóðir, um samninga
eða sambúð við hinn menntaða
heim.
Bjartsýnir menn.
Ekki verður því neitað, að
seint mundu sækjast ýmsar
framfarir á öllum öldum, ef ekki
nyti við bjartsýnna manna. En
eins og annað, verður það að
vera með gát. A þessum tíma
voru ýmsir menn bjartsýnir á
sölumöguleika og verðlag af-
urða vorra á erlendum mörkuð-
um. Þeir voru svo vissir í þess-
um efnum, að í raun og veru
þyrfti nú ekki að hugsa um neitt
nema að afla, því að allt myndi
seljast fyrir ofurverð. Innan-
landserjur og togstreita töfðu
fyrir tilraunum í þá átt að gera
þessa bjartsýni manna að veru-
leika. Þeir hafa vonað, að ein-
STEFNIR
5