Bergmál - 05.01.1954, Qupperneq 6

Bergmál ---------------------
fjöruna. Það var auðsjáanlega
fylgst vel með öllum þeim far-
kostum, sem þar bar að landi.
Á sama andartaki og bátur-
inn tók niðri, voru þessir þrír
bátverjar umkringdir af hópi
villimanna, sem vopnaðir voru
hnífum, og klæddir allskyns
fatnaði með öllum regnbogans
litum. Auðséð var að þeir höfðu
ekki þvegið sér nýlega, en
eyrnahringir þeirra og höfuð-
djásn voru alsett skínandi perl-
um og gimsteinum, sem vel
hefðu sómt sér í hvaða konungs-
kórónu sem vera skyldi.
Sá, sem virtist vera foringi
þeirra gerði enga tilraun til að
bjóða þá velkomna, einskis
spurði hann heldur.
Er hann hafði í skyndi full-
vissað sig um, að Hawke og hin-
ir tveir félagar hans væru ó-
vopnaðir, sagði hann:
„Við förum með þá til Brasili-
ano kafteins. Hann veit hvað
bezt er að gera við þá.“ Því næst
otaði hann hníf sínum í bakið á
Hawke og rak þá félaga á und-
an sér upp eftir grýttu og vand-
rötuðu einstigi. Þegar þeir
höfðu klöngrast áfram eftir
þessum ógreiðfæra vegi í full-
ar tuttugu mínútur, kom þessi
hópur út úr gilskorningi nokkr-
um og blöstu þá við sléttar
___________________ JANÚAR
grundir umkringdar skörðótt-
um fjallstindum á allar hliðar,
en á þessum grundum hafði
verið byggt dálítið þorp. Ann-
ar endi þessa þorps lá að þröngu
klettagljúfri, sem skarst inn í
fjallgarðinn og inn um þetta
gljúfur teygði sig djúpt og lygnt
lón, sem áfast var sjó með ör-
mjóu sundi, lítið eitt breiðara
en stærstu skip, en var að öðru
leyti algjörlega hulið sjónum
þeirra er sigldu þarna um. Þetta
lón var því tilvalinn felustað-
ur fyrir flota sjóræningjanna,
enda lágu mörg skip þeirra nú
fyrir festum inni í lónbotni og
voru þorpsbúar að skipa upp
dýrmætum ránsfeng.
Hawke sá það nú, að stefnt
var að stórri og reisulegri bygg-
ingu, en þar úti fyrir stóð hár
og karlmannlegur náungi, sem
virtist vera af spönskum ætt-
um, eftir útliti að dæma. Þessi
maður var fríður sýnum, en þó
vottaði fyrir hörku- og grimmd-
ar-dráttum við munn hans. Mest
undraðist Hawke það, að við
hlið þessa manns stóð kona —
ung og fögur, mjög spengileg,
næstum eins og unglingspiltur
í vaxtarlagi. Hún var klædd
liðsforingjajakka og svörtum,
háum stígvélum. Hún hafði
klætt sig sem karlmann, eftir
4