Bergmál - 05.01.1954, Blaðsíða 60

B E R G M Á L -------------------------------------- J A N Ú A R
þá höfðu þessar systur misst báða foreldra sína. Og upp frá því
hafði Biddy gengið Maureen í foreldra stað.
Hún hafði hjálpað henni yfir síðasta veturinn í menntaskólanum,
þrælað baki brotnu til að geta séð henni fyrir góðum fatnaði og að
lokum útvegað henni atvinnu við vélritun í lögfræðifyrirtækinu
Orman & Clarke, sem var til húsa uppi yfir bankanum við Aðal-
götu. Biddy átti kost á því að halda atvinnu sinni í fatadeild Flet-
cher-verzlananna, eftir dauða foreldranna, en hún hafði þó ákveð-
ið að segja upp þar.
Hún hafði lagt allt kapp á að halda heimilinu í sama horfi og það
hafði alltaf verið síðan þær systurnar mundu fyrst eftir sér, og ef
hún hefði haldið áfram að vinna í verzluninni, myndi það hafa komið
niður á heimilinu. Auk þess hafði hún nú undir höndum líftrygging-
arféð, er hægt væri að grípa til, ef á lægi. Nokkur hjálp var henni í
því að hún vann alltaf öðru hverju á kvöldin við húsverk í hinu
stóra og mikla húsi Simons Fletcher, — karlinn var svo geðstirður,
að honum tókst aldrei að halda vinnukonur stundinni lengur.
Nú byrjar að segja frá kvöldi því, sem átti eftir að verða svo ör-
lagaríkt fyrir Biddy og allt hennar líf. Hún leit á klukkuna.
Hamingjan góða, klukkan var farin að ganga sjö og hún hafði ekki
ennþá lokið að strauja undirfötin hennar Maureen, ljósbleiku
undirfötin, sem hún var jafnan í við samkvæmiskjólinn sinn. Hún
leit inn í bakarofninn og sá að kjötið mallaði hæfilega, síðan setti
hún upp strauborðið.
Þetta kvöld var starfsmannadansleikur hjá Fletcher-verzlunun-
um. Maureen ætlaði að fara þangað með vini sínum, sem vann í
hanzka-deildinni. Biddy hafði einnig ætlað sér að fara, en af ein-
hverjum ástæðum hafði gamli maðurinn, Simon Fletcher óskað
eftir því að hún kæmi og hjálpaði til í húsi hans þetta kvöld.
.Karlinn var að hálfu leyti við rúmið og gat því ekki mætt sjálfur
á þessari ársskemmtun hjá starfsfólki sínu. — Það var þá skemmti-
legt, eða hitt þó heldur — hugsaði Biddy á meðan hún straujaði, —
að eiga að fara að fægja silfurborðbúnað úti í „The Beeches". þeg-
ar hún hefði getað farið og skemmt sér við að dansa. En var þetta
ekki einmitt rétt eftir Simon Fletcher! Maureen kom heim, þegar
klukkan var tuttugu mínútur yfir sex. Hún var falleg, en oft voru
58