Bergmál - 05.01.1954, Blaðsíða 44

Sönn frásögn af slysi, sem varð milli jóla og nýárs í
Skotlandi fyrir 74 árum síðan, á Tay-brúnni.
BRÚIN, SEM BRAST
G. R. Wílliams.
Hinn 28. desember fyrir 74 ár-
um síðan, stóð fárviðri af Norð-
ursjónum inn yfir strendur
Skotlands.
Voldugir hafsjóar þrengdu sér
inn í þrönga firðina á austur-
ströndinni og stormurinn hvein
í öllum fjallatindum. Þetta var
á sunnudegi og töldu menn þetta
eitt mesta fárviðri í manna
minnum.
Stormsveipirnir lömdu einnig
sjóinn í Tay-firðinum miskunn-
arlaust og hristu jafnframt, sem
í hamslausu djöfulæði nýju
brúna þar, sem teygði sig þvert
yfir fjörðinn í þrjátíu metra
hæð yfir vatnsfletinum. Brú
þessi var um 3 kílómetrar á
lengd og tengdi saman bæina
Wormit á suðurströndinni og
Dundee á norðurströndinni.
Það söng og hvein í brúnni
við átök fárviðrisins, en engum
kom þó til hugar að óttast um
öryggi hennar. Var hún ekki
áttunda furðuverk heimsins!
Mesta meistaraverk brezkrar
tækni til þessa! Sköpuð af hug-
vitsmanninum Thomas Bouch,
sem Viktoría drottning hafði
persónulega fært þakkir og
heiðrað fyrir þetta glæsilega
snilldarverk.
Járnbrautarstarfsmennirnir
óttuðust sízt af öllu um afdrif
brúarinnar. Brúin hafði staðið
óhögguð í nítján mánuði og ekki
o<rðið meint af stormsveipum
hingað til. Það var óhugsandi,
að nokkuð þyrfti að óttast.
Stöðvarstjórinn í Burntis-
land gaf brottfararmerki og
nætur-lestin rann af stað. Nú
var aðeins einn viðkomustaður
eftir, áður en hún kæmi að
brúnni og yfir til Dundee,
nefnilega stöðin í St. Fort.
Járnbrautarlestin náði brátt
fullum hraða og brunaði nú
norður á bóginn án þess að
skeyta ofviðrinu hið minnsta,
42