Bergmál - 05.01.1954, Blaðsíða 23

1954
þessu harðneskjulega landi, þótt
hann dveldist þar alla æfi. Hvor-
ugur þeirra hafði mikið álit á
þessu mannsefni Mörtu.
Þeir fóru af stað í sterkum
mótorbáti, sem skógarvörður-
inn átti, með lítinn fljótabát
innanborðs. Joe vissi sínu viti,
hann sagði þeim að beygj a út af
MacKenzie fljótinu á sama stað
og Gabriel hafði beygt út af
því og þegar þeir stigu á land
til að bera litla fljótabátinn yf-
ir á næsta fljót, fann Joe slóðir
þeirra Mörtu og Gabriels. Þeir
fóru hratt yfir, því að þeir
vissu það, að eftir sjö til átta
daga ferð myndi slóð Gabriels
órekjandi. Eftir að hann kæmist
upp á Nautavatn hefði hann
framundan fimmtíu þúsund fer-
mílna landsvæði, og þar myndi
engum þýða að reyna til að
rekja slóð hans.
Síðasti áfanginn milli vatna
var erfiðastur — frá Rósa-fljóti
yfir á Nautafljót. Beint til norð-
urs upp snarbratta fjallshlíð
skógivaxna og niður ógreiðfært
klungur hinum megin. Gabriel
var orðinn mjög þreyttur, að
kvöldi áttunda dagsins. En
þreyta yfirbugar aldrei þann,
sem er hamingjusamur, og að
nokkrum klukkustundum liðn-
------------------- Bergmál
um væru þau komin á fulla ferð
niður eftir Nautafljóti í áttina
til Nautavatns, en er þangað
kæmi gæti hann valið um tutt-
ugu dali til að fara eftir, með
Mörtu norður í land móður-
frænda sinna. Hann bar fljóta-
bátinn sinn þennan síðasta á-
fanga, en Marta gekk á undan
eins og venjulega með létta
byrði. Þau höfðu engin riffil-
skot heyrt að baki sér ennþá,
engar mannsraddir heyrt, eng-
an reyk séð.
„Stanzaðu andartak, Marta,“
sagði hann, er þau komust upp
á fjallsranann. Hún nam staðar.
Hún gerði allt, sem hann sagði
henni, auðsveip og hlýðin. Hún
var honum ekkert til trafala.
Brátt hafði hann kastað mæð-
inni. „Ég hefi aldrei haft sam-
fylgd fyrr um merkur og vötn,
síðan ég náði fullorðins árum,“
sagði hann. „Þú ert einasti föru-
nautur minn um æfina, Marta.“
Hún brosti. Það var í fyrsta
skipti í ferðlnni. Og Gabriel
hugsaði: Er henni strax farið að
geðjast vel að því að verða mér
samferða?
„Geðjast þér vel að samver-
unni með mér, Marta?“ spurði
hann. En hún svaraði engu.
Þau gengu af stað niður
klugrið. Er þau höfðu skamma

21