Bergmál - 05.01.1954, Blaðsíða 50

Síðustu mánuðirnir í sambúðinni við Stefán, höfðu verið
ömurlegir. Eilíf vonbrigði og gremja.
ALDREI OF SEINT
Smdsaga eftir Mary James.
Clara fæddi son sinn síðdegis
er sólin skein glatt inn um
gluggann á stóra, fallega her-
berginu, sem tengdaforeldrar
hennar höfðu valið handa
fyrsta og síðasta barnabarni
sínu.
Nokkrum dögum áður höfðu
gömlu hjónin sótt hana til Lond-
on og flutt hana með sér heim
til Somerset.
Henni fannst höfuð sitt vera
þungt sem blý, og hún hefði
mesta löngun til að sofa eða
deyja, nú þegar hlutverki henn-
ar var lokið. Hún hafði óljósa
hugmynd um það, hvernig
tengdaforeldrar hennar litu út.
í huga hennar var einhver ó-
ljós mynd af geðugri, miðaldra
konu og hlédrægum manni, sem
var of líkur Stefáni til þess að
henni gæti geðjast að honum.
Hún gat alls ekki gert sér ljóst
hvernig hinn nýfæddi sonur
hennar liti út, og hún fann ekki
til neinna móðurlegra tilfinn-
inga gagnvart honum, aðeins
léttis yfir því, að hann var loks
fæddur og hún þyrfti ekki að
þjásf lengur. Ég er víst með
steinhjarta, hugsaði hún. Ekki
fann ég til neinnar hryggðar
þegar Stefán dó, og nú finn ég
ekki til neinnar gleði yfir því að
hafa eignast son.
Cara sofnaði á ný. Hana
dreymdi um sumarmorgun á
fagurri baðströnd. Hún hljóp út
í vatnið og hélt í hönd Stefáns.
En 1 augum hans var einhver
undarlegur glampi, er hann hló
og skvetti vatni framan 1
hana ...
Er hún vaknaði, runnu tár
niður kinnar hennar. Það var
langt síðan hún hafði grátið.
Hún hafði ekki grátið er hún
hélt á brott frá sjúkrahúsinu,
þar sem hún hafð setið við dán-
arbeð Stefáns. Hún hafði ekki
þarfnast þess að gráta þá, nú
48