Bergmál - 05.01.1954, Side 54

Bergmál ----------------------
hafði verið skilningssljó og syn-
inum gagnslaus.
„Þú þekktir hann miklu bet-
ur en ég,“ sagði hann og leið
illa yfir því, að honum skyldi
hafa mistekist.
„Cara þekkti hann betur en
allir aðrir, jafnvel betur en við
foreldrar hans,“ svaraði Made-
leine blíðlega.
Já, hugsaði Brad. Cara þekkti
hann betur en allir aðrir. Ein-
hvern tíma þarf hún að segja
okkur frá syni okkar.
Haustið var milt. Barnavagn-
inn stóð úti undir trjánum og
laufin féllu til jarðar allt í kring
um hann. Einn morguninn tók
Brad laufblað, sem fallið hafði
á kinn ungbarnsins í vagninum.
Hann fór að velta því fyrir sér,
að eiginlega væri drengurinn
hvorki líkur föður sínum né
móður. Heldur sérstæður ein-
staklingur, sem ganga myndi
sínar eigin götur. *
Cara gekk í áttina til hans.
Hún var í svartri kápu með
rauðan hálsklút. Brad sagði
henni frá hugsunum sínum. Cara
hló. „Madeleine finnst hann
vera líkur Stefáni, eins og hann
var, þegar hann var barn.“
„Ef til vill,“ sagði Brad og hló
líka. Hann vildi vera vingjarn-
______________________ JANÚAR
legur við tengdadóttur sína.
fteyna að kynnast henni betur.
Hann óskaði þess af heilum hug,
að hún kynni vel við sig hjá
þeim.
„Við vonum, að þú dveljist
hjá okkur framvegis,“ sagði
hann.
Cara roðnaði. — „Það er mjög
vinsamlegt af ykkur,“ svaraði
hún vandræðaleg, „en ég held
að ég geti það ekki.“
Brad langaði mest til að tala
um fyrir henni. En hætti þó við
það og sagði: „Hugsaðu um það
í ró og næði.“
Cara horfði á eftir honum
heim að húsinu. Nei, hún gat
ekki látið hann fara svona nú,
án þess að ræða nánar við hann.
Hún hljóp á eftir honum.
Brad heyrði fótatak hennar og
nam staðar. Er hann sneri sér
við, sá hann, að hún var náföl
og áhyggjufull.
„Eyrirgefðu mér. Ég ætlaði
ekki að vera vanþakklát. Rödd
hennar skalf lítið eitt. „Ég vildi
svo gjarnan vera vingjarnleg.
En mér finnst svo margt hafa
farið öðru vísi en ég ætlaði, og
mér finnst svo langt síðan ég
hefi verið vingjarnleg og glöð.“
Hún horfði löngunaraugum á
þetta stóra og trausta hús, sem
verið hafði æskuheimili Stefáns.
52