Bergmál - 01.04.1954, Blaðsíða 12

Sönn saga frá Ameríku,
SMÁNUÐ
Nafn hennar birtist í hneyksl-
isfrásögnum á forsíðum dag-
blaðanna, aðeins vegna jbess, að
hún hafði stælt Gloríu vinkonu
sína.
En svo gerði Gloría játningu,
hræðilega játningu.
Þannig hljóða inngangsorð eftirfar-
andi sögu, sem er frásögn ungrar
stúlku, er var að Ieiðast á glapstigu.
Reyndar gæti þessi saga hafa gerzt,
hvar sem var í heiminum, og hvort
sem unga stúlkan hefir skráð þessa
sögu, eða einhver annar samkvæmt
fyrirsögn hennar, þá er það gert af
slíkri snilld, að Iestur hennar hlýtur
að snerta strengi í brjóstum allra,
yngri sem eldri. — f>á gefum við
ungu stúlkunni orðið:
Eg hélt áfram að stappa stálinu í
sjálfa mig á leiðinni niður stigann
heima.
„Sjáðu nú til,“ sagði ég við sjálfa
mig, viltu ekki gjöra svo vel og hætta
að hegða þér eins og hrædd skóla-
stelpa? Þú ert orðin átján ára. Gær-
dagurinn er liðinn. Þú hefir þegar sagt
mömmu allt sem gerðist. Ef hún hefir
ekki sagt pabba frá því, þá hefir hann
samt þegar lesið þáð í dagblaðinu."
„Það er tilgangslaust að kvelja
sjálfa sig með hugsuninni um það, að
hann muni rjúka upp við morgun-
verðarborðið. Ef til vill minnist hann
alls ekki á það. Hann er mjög önnum
kafinn. Hann hefir nóg annað að
hugsa um, en kjánaleg axarsköpt dótt-
ur sinnar. Getur þú ekki reynt að
troða því inn í hauskúpuna á þér?“
Eg kinkaði játandi kolli, en víst
fann eg til máttleysi í hnjánum, er
eg gekk irin í eldhúsið.
Og allur sá kjarkur, sem mér hafði
tekizt að stappa í sjálfa mig, gufaði
upp eins og dögg fyrir sólu, þegar ég
sá að pabbi og mamma höfðu ekki
einu sinni sezt að borðum. Þau stóðu
út við gluggann og lásu morgunblaðið
okkar — og þau hnykktu höfðum í
áttina til mín, er þau heyrðu fótatak
mitt.
Mamma varð fyrri til að hefja máls.
„Ekki núna, Ben,“ eg sá að hún lagði
höndina á jakkaermina hans pabba.
„Gerðu það fyrir mig,“ sagði hún biðj-
andi. „Þú hefir ekki bragðað á morg-
unverðinum og —“
Hann hristi hönd hennar af hand-
legg sér og rétti blaðið í áttina til mín.
„Líttu á þetta, Elín,“ sagði hann
áherzlulaust, en í stað þess að líta á
hinar æpandi fyrirsagnir, sem hann
hélt að mér, leit eg beint í andlit hans.
Mér brá, eg hafði aldrei séð pabba svo
gamlan fyrr. Hann var öskugrár yfir-
litum. Það var eins og allur lífsþrótt-
10