Bergmál - 01.04.1954, Blaðsíða 18

AprÍl
Bergmál ----------------------------
sá í anda stórt skarð höggvið í vikú-
peningana mína, er ég endurgreiddi
mömmu þetta. Tony leit á peningana
og síðan á mig. „Hefir þú nokkurn
tíman komið inn í baksalina, Elín?“
spurði hann, mjög blátt áfram.
Ég gizkaði á það í huganuln, að hann
hefði veitt því athygli að í peninga-
veskinu voru þrír aðrir fimm dollara
seðlar. Ég hristi höfuðið. „Nei.“
„Þar er gaman að koma,“ sagði hann.
„Og þar er jafnvel hægt að græða svo-
lítið af peningum."
„Ég held að mig langi ekki —“ svar-
aði ég rólega, en þá greip Gloria fram
í fyrir mér.
„Komdu, við skulum öll fara og spila
svolítið," hrópaði hún. „Ég finn það
á mér, að ég græði á þessa tvo doll-
ara, sem ég er með.“
„Jú, jú, þú finnur alltaf á þér eitt og
annað,“ sagði Joe og bandaði til henn-
ar hendinni.
„í þetta skipti mun það reynast rétt,“
sagði Gloria og setti upp totu um leið
og hún togaði í handlegginn á mér.
„Komdu nú, við skulum koma inn í
baksalina, við fáum að komast inn, því
að Joe og Tony þekkja báðir strákinn,
sem er við dyrnar."
Ég leit örvæntingarfull í kring um
mig í Arinstofunni. Hvað hafði ég eig-
inlega Iátið leiðast út í? Auðvitað hafði
ég ánægju af öllu sem var spennandi
og nýstárlegt og auk þess gat ég ekki
stungið Gloriu af, eins og hver annar
fáráðlingur — og svo var eins og allt
umsnerist í höfðinu á mér, þegar ég
sá hver var að koma inn úr útidyrun-
um, það var Glenn.
„Elín, halló Elín!“ heyrði ég.að hann
hrópaði strax og hann kom auga á
mig. Og hvað haldið þið? Einmitt þeg-
ar ég hefði átt að falla á kné og þakka
mínum sæla fyrir að hann skyldi
koma, þá blossaði einmitt gremjan upp
í mér á ný. Svo að hann ætlaði að fara
að segja mér fyrir verkum. Gæta mín
eins og óvita. Nei, ónei, ég vissi fótum
mínum forráð og lét ekki segja mér
neitt, það skyldi hann svei mér fá að
vita, sá góði maður.
Ég greip skyndilega um handlegg-
inn á Tona Martell. „Jæja þá,“ sagði
ég, „við skulum koma inn fyrir.“
Ég leit ekki um öxl í áttina til
Glenn, er við gengum í áttina að dyr-
unum á baksölunum, en ég var sann-
færð um að hann myndi stara á eftir
okkur með opinn munninn. Það er
ekki nema mátulegt handa honum,
hugsaði ég. Hann gat komið með þegar
ég bað hann um það. Ég þurfti enga
vernd, það skyldi hann fá að vita.
Hafði ég ekki séð um mig sjálf frá því
ég var fjórtán ára? Auk þess var
Gloria með mér. Og ég bar traust til
hennar. Að vísu missti ég fljótt alla
trú á því, sem hún þóttist finna á sér,
því að hún tapaði tveim dollurunum
sínum á tveim mínútum við spilakass-
ana. Og ég var nógu talhlýðin til að
láta hana koma mér til að eyða því,
sem ég hafði fengið til baka af fyrsta
fimm dollara seðlinum hennar
mömmu, eftir það fór ég mér að vísu
hægar, en þó leið ekki langur tími áð-
ur en allir peningarnir úr veskinu
voru farnir í spilakassana. Enginn
vinningur.
„Óheppnin eltir þig, baby,“ sagði
Tony Martell og brosti. Hann var allt-
af brosandi þessi náungi.
„Það er eins og heppnin hafi ekki
heldur brosað við þér,“ sagði Joe við