Bergmál - 01.04.1954, Qupperneq 19

1954
Gloriu, og svo sá ég að hann tók utan
um mitti hennar og smeygði hend-
inni inn undir pilsið og niður með því
að innan. Ég sneri mér undan,- svo að
Gloria sæi ekki að ég hefði veitt
þessu athygli. Og ég fór ósjálfrátt að
velta því fyrir mér, hvort hún kærði
sig kollótta, þótt hann gerði þetta.
Þetta, — þetta var svo andstyggilegt.
Hræðilega andstyggilegt! Og Gloria
var ekki svoleiðis stúlka. Hún hafði
auðvitað ekki veitt því athygli. Það
var svo troðfullt af fólki þarna inni,
að maður var alltaf að rekast á ein-
hvern.
Þess vegna reyndi Tony að kyssa
mig. Ég á við það, að einhver rakst á
okkur og við hrösuðum bæði að einum
spilakassanum. Hann studdi annari
hendinni á vegginn, til þess að forða
okkur frá falli, en svo lágu hendur
hans skyndilega á herðum mínum.
„Þú ert skrambi snotur," hvíslaði
hann í eyra mér. „Miklu laglegri en
þessi syfjulegi kunningi þinn.“
Mér fannst mér vera að verða óglatt,
er ég sá andlit hans færast nær mér,
og varir hans leita eftir vörum mín-
um.
„Nei. Nei, hættu þessu!“ hrópaði ég.
Hættu!“ Ég reyndi að slíta mig af hon-
um, og þið vitið hvað svo gerðist eftir
þetta. Það var það, sem sagt var frá í
dagblaðinu.
Glenn kom æðandi inn, hristi um
leið af sér dyravörðinn, sem var að
reyna að varna honum inngöngu, og
sló tryllingslega til Tona. Þið hefðuð
átt að sjá það. Það var ekki dóna-
legt. Aðeins eitt einasta hökuhögg og
Tony engdist sundur og saman á gólf-
inu. Það versta var að Ijósmyndarinn
var jafn snar að smella af.
---------------------B ERGMÁL
Það var mesta erfiði að komast út.
Glenn þreif í mig og ruddi okkur leið
um þvöguna. í fátinu missti ég algjör-
lega af þeim Joe og Gloriu, en ég
mundi heldur alls ekki eftir þeim þá.
Ég hugsaði aðeins um það, að komast
út, sem allra fyrst.
Á leiðinni heim í bílnum, við hliðina
á Glenn, titraði ég eins og strá í vindi.
Ég sagði Glenn, að ég myndi hringja
til pabba hans daginn eftir og segja
honum að það væri mér að kenna, að
hann hefði tekið bílinn og allt þetta,
en Glenn greip fram í fyrir mér og
sagði að það skipti ekki máli. Svo fór
ég að reyna að afsaka mig með því að
þetta hefði allt verið að undirlagi
Gloriu. „En sjálfsagt finnst þér ég
vera óskaplegur kjáni,“ bætti ég við.
„Finnst þér það ekki?“
„Nei.“
„Jú, víst finnst þér það, ég veit það.“
Þegar við komum að húsinu heima
þakkaði ég Glenn fyrir, eins vel og ég
gat, sjálfsagt hefir hann sagt „góða
nótt,“ ég veit það ekki Ég man að-
eins að ég stóð ein eftir á gangstétt-
inni við húsið heima og tárin runnu
niður kinnar mínar. Skyndilega varð
mér ljóst, að Glenn hafði ekki boðið
mér góða nótt með kossi. í fyrsta skipti
síðan við höfðum þriðja stefnumót
okkar. Og það sem verzt var. Hann
hafði ekki einu sinni reynt að kyssa
mig. Ég fór beina leið inn til mömmu
og sagði henni allt af létta. Mér fannst
þetta allt líkast martröð. Arinstofan.
Allt þetta fólk. Tony Martell. Tapa
tuttugu dollurum, sem mamma átti.
Þetta var hræðilegt.
Mamma var miður sín af skelfingu.
„Að þú skyldir geta farið á annan eins
stað, elskan. Hvers vegna? Hvers
17