Bergmál - 01.04.1954, Blaðsíða 21

1954
B E RG M k L
slúðra um mig!“ Rödd hennar kafnaði
í grátstaf, og hún beið þess ekki, að ég
svaraði henni. Hún stóð á fætur og
hljóp inn í húsið, en skildi mig eina
eftir, sitjandi á tröppunum.
Ég sat eins og ég hefði verið slegin
ofan í hvirfilinn. Ég var algjörlega
sljó. Aðeins ein einasta hugsun komst
að í heila mínum. Gloria er barnshaf-
andi! Ég hristi höfuðið. En hún — nei,
hún elskaði Joe ekki. Hún hataði hann.
En samt ætlaði hún að fara að giftast
honum. Það var ekkert annað hægt
að gera.
Ég stóð á fætur og gekk af stað. Ég
vissi ekki hvert ég fór. Ég þurfti að-
eins að fá ró til að hugsa. Orð hennar
höfðu læst sig með heljarafli í vitund
mína og komið hugsunum mínum á
ringulreið. Ef að allt þetta, sem Glor-
ia hafði sagt mér, var satt — þá — ég
tók andköf — þá hafði pabbi rétt fyr-
ir sér! Þá hafði Glenn líka rétt fyrir
sér! Allt sem þeir sögðu hafi við rök
að styðjast. Það voru þeir, sem höfðu
vitað hvað þeir sögðu, en ég hafði ver-
ið kjáni. Þvermóðskufullur, óstýrilát-
ur, lítill kjáni.
Skyndilega fór um mig hrollur. Það
var heitur júlímorgunn og samt var
mér kalt. Þetta gæti hafa hent mig,
því að ég var einmitt byrjuð að stæla
Gloriu í einu og öllu. Ég hafði ekki
gert annað en apa eftir henni, allt
sem hún gerði í heilt ár. Og fundist ég
vera að auka manngildi mitt með því
að reykja og gera tilraunir til að
drekka áfenga drykki, og sækja búlur
eins og Arinstofuna. Hún hlaut að hafa
verið eins saklaus og ég, er hún byrj-
aði, en hún hafði ekki átt eldri vin-
konu, sem —. Nú hafði hún rekið sig
á. Vesalings Gloria. Mér leið mjög illa,
svo að ég titraði öll frá hvirfli til ilja.
Já, þetta gat alveg eins hafa verið öf-
ugt. Það gat eins hafa verið hún, sem
nú sagði: „Vesalings Elín.“
Ég hefði mátt vita þetta fyrir. Hví
hafði ég verið svona blind? Hvernig
gat staðið á því, að ég hafði verið
svona heimsk, svona óskaplega fávís?
En auðvitað mátti segja sem svo, að
skapast hefði rótleysi í mér, er ég varð
að sjá um mig sjálf að mestu leyti,
aðeins 14 ára. Og orsökin var: stríðið.
En voru þá ekki fleiri ungar stúlkur,
sem segja mætti að væru rótlausar, á
þennan hátt? Jú, vissulega. Og þær
lentu ekki------. Nei, ekkert, alls ekk-
ert var til, sem afsakaði mig. Þetta
var aðeins árangurinn af þrákelkni
minni og heimsku. Sérhver stúlka á
mínu reki, sem álítur að hún sé mann-
eskja að meiri, með því að hegða sér
óviturlega, getur aðeins sjálfri sér um
kennt ef illa fer. Og nú vissi ég að fað-
ir minn hafði rétt fyrir sér í morgun.
„Enginn leikur sér að eldinum, án þess
að brenna sig.“ Og nú fyrst skyldi ég
móður mína, er hún bað mig að fara
aldrei framar á staði eins og Arinstof-
una. „Slíkt getur aldrei endað, nema á
einn veg.“
Um kvöldið viðurkenndi ég fyrir
pabba, að mér hefði skjátlast, og ég
skammaðist mín ekki fyrir að gráta nú.
Nú var það ekki sært stolt, sem olli
grát mínum. Nú grét ég af skömm.
Ég bað pabba að leyfa mér að taka
virkan þátt í starfsemi unglinga-fé-
lagsins, sem við höfðum talað um, um
morguninn. Og hann sagði að allir
unglingar með heilbrigða dómgreind
væru velkomnir £ þann félagsskap.
Mér yrði tekið opnum örmum.
19