Bergmál - 01.04.1954, Qupperneq 25

1 9 5 4 ------------------------
bragð og hugðist æða yfir í hið
logandi skip, en Hawke varð á
vegi hennar og varnaði því að
hún hlypi svo að segja í opinn
dauðann.
„Lofið mér að fara,“ hrópaði
hún, „yfir til litlu elskunnar
minnar. Slepptu mér, morðing-
inn þinn.“
„Eigið þér við það, að ein
stúlka sé eftir þarna niðri í
skipinu, sem er að brenna?“
spurði Hawke.
„Já, í litlu káetunni,“ hrópaði
hún. „Þér eruð að vísu auðvirði-
legur sjóræningi, en ef það er
mannlegt hjarta í brjósti yðar,
þá verðið þér að bjarga henni.“
Hawke gaf sér ekki tíma til að
svara. Hann greip um laust stag-
reipi og sveiflaði sér á því beint
yfir á þilfar skipsins, sem nú var
farið að loga stafnanna á milli.
Hann æddi gegnum eldhafið að
dyrunum niður í káeturnar.
Lítill reykur hafði komizt nið-
ur í káeturnar og Hawke hafði
hraðann á. Hann reif niður for-
hengi fyrir lítilli káetu, en þar
inni stóð ung stúlka í hnipri,
titrandi af ótta. Þessi unga
stúlka var svo fögur, að þrátt
fyrir það, að Hawke gerði sér
ljóst að lífsspursmál væri að
hafa hraðann á, þá gat hann
------------------ B E R G M Á L
ekki annað en numið staðar til
að dáðst að henni.
En brátt minntist hann þess
hvar hann var staddur.
„Komið með mér,“ sagði hann.
Unga stúlkan hörfaði frá
honum. „Nei, ég er hrædd,“
svaraði hún.
Hann tók blíðlega um hönd
hennar, brosti hughreystandi til
hennar, og svo, að nokkru vegna
þess að hann stóðst ekki freist-
inguna og að nokkru til þess að
sannfæra hana um, að hann væri
henni vinveittur, laut hann nið-
ur að henni og kyssti varir henn-
ar ástúðlega.
Unga stúlkan andvarpaði,
brosti til hans og fylgdi honum
því næst af fúsum vilja eins og
hún væri dáleidd. Er þau komu
út úr káetunni greip hann hana
í fang sér og þaut með hana í
gegnum reykjarhafið. Honum
fannst óendanlega langt upp á
þilfarið, en löks fann hann þó
útiloftið leika um andlit sér og
komst upp á þilfarið. Hann sá,
að sjóræningjaskipið vaggaði
nokkur fet frá hinu brennandi
skipi, sem nú var tekið að
sökkva. Einhvern veginn tókst
honum að ná traustu taki á stag-
reipinu, sem sveiflað var yfir
til hans og andartaki síðar hafði
hann sveiflað sér yfir í sjóræn-
23