Bergmál - 01.04.1954, Síða 37

1 954 ------------------------•
að heita frjálst land, sem við
lifum í, eða hvað?“
„Reyndu að stilla þig, góða.“
Hann spratt upp úr stólnum og
fór að ganga um gólf.
„Ég veit ekki betur en það
værir þú, sem varst með æsing.“
Hank dró andann djúpt. „Nei,
heyrðu mig nú,“ sagði hann, og
gerði karlmannlega tilraun til
að tala með festu og ró. „Eigum
við ekki að slá því föstu, að þótt
þú sért gröm, þá þurfir þú ekki
endilega að láta það bitna á
mér. Ég spurði hvort þú vildir
koma í gönguferð, og þú neit-
aðir. Þú ættir því ekki að kenna
mér um.“
„Ég er ekki að kenna þér um
neitt, ég mundi ekki einu sinni
eftir neinni gönguferð fyrr en
þú byrjaðir.“
„Hvers vegna er framkoma
þín þá svona undarleg?“ Hann
hafði hækkað róminn á ný.
„Ah, púh ...“ andvarpaði
Libby, sem nú bjóst til að stíga
upp í rúmið.
Hank starði á hana, og sauð í
honum reiðin. Eitt andartak var
hann í vafa um, hvað hann ætti
að segja, en svo brauzt það
fram: „Hvers vegna hendir þú
ekki þessum hræðilegu náttföt-
um?“ spurði hann.
„Náttfötunum mínum?“ Það
----------------- Bergmál
var eins og henni brygði við
það, hversu skyndilega hann
breytti um umræðuefni, en hún
hafði jafnskjótt náð sér aftur.
„Ég skil ekki hvers vegna ég
ætti að henda þeim. Þau eru
ágæt.“
„Já, þau eru ágæt í afþurrk-
unartuskur. Er þér ljóst hvernig
þú lítur út í þeim?“ Hún lét sig
fallast niður í sófann eins og
hún hefði skyndilega orðið mátt-
laus í hnjánum. „Þú þarft ekki
að horfa á þau, ef þér finnst
þau ljót.“
Hún sparkaði inniskónum af
fótum sér, hálf kauðalega. „Ég
verð að biðja þig afsökunar,“
sagði hún, „ég vissi ekki að þú
værir svona viðkvæmur.“
Hann varð var örlítils skjálfta
í' rödd hennar, og gladdist af.
„Ég er alls ekki viðkvæmur,“
svaraði hann. „Ég get bara ekki
skilið hvers vegna þú hefir
ánægju af því, að líta út eins og
gamall, undinn klútur.“
Hann snerist á hæli og stikaði
inn í baðherbergið, ánægður
yfir því, að hafa loks sært hana.
En sigurgleði hans stóð ekki
lengi. Þegar hann kom út úr
baðherberginu aftur, eftir að
hafa farið undir steypibaðið, þá
blygðaðist hann sín fyrir fram-
komuna. Þetta hafði verið ótugt-
S5