Bergmál - 01.04.1954, Síða 38

tí lí R C, M Á í ---------------
arlega sagt, og honum leið
fjandalega út af því. Hvernig
gat staðið á því, að svo hörku-
leg orð höfðu fallið á milli
þeirra? Byrjaði það kannski á
þennan hátt, þegar hjónaband
fer í hundana? Elskuðust þau
kannski ekki lengur? Hann
hristi höfuðið, skelfdur yfir sín-
um eigin hugsunum. Slúður og
vitleysa. Libby hafði bara verið
barnaleg og óskynsöm, og hann
hafði bætt gráu ofan á svari
með því að missa stjórn á skaps-
munum sínum, það var allt og
sumt. Bráðum myndi allt verða
gott á ný, eins og áður.
En hann var þó ekki eins viss
um það, er hann kom inn í stof-
una og sá að Libby hafði dregið
sængina upp fyrir höfuð.
Hank gekk svolítið fram og
aftur í stofunni, á inniskónum,
leit eftir því, að dyrnar væru
tvílæstar, trekkti upp vekjara-
klukkuna og opnaði gluggann
áður en hann lagðist útaf. „Góða
nótt,“ muldraði hann og kyssti
hana á kinnina.
Hún opnaði ekki einu sinni
augun, og Hank seig niður á
koddann. Hann fann til verkjar
í brjóstinu.
Hann ætlaði að fara að
slökkva ljósið, er honum datt
skyndilega nokkuð nýtt í hug.
----------------------— Apríl
„Hefir þú grátið?“ spurði hann
lágt.
„Oh, láttu mig í friði,“ sagði
hún örvæntingarfull. Hún gróf
andlitið í svæflinum og grét
með þungum ekka.
„Nei, nei ekki að gráta,“ sagði
hann í öngum sínum. Hann
lagði handlegginn yfir um hana
og ætlaði að færa hana nær sér,
en hún þrjóskaðist. „Svona,
svona, elskan mín, það er engin
ástæða til að gráta.“ Iðrunin
hafði náð föstum tökum á hon-
um. Hann var reiðubúinn til að
gera hvað sem væri, ef hún að-
eins hætti að gráta.
„Fyrirgefðu“, sagði hún loks
snöktandi og þurrkaði sér um
augun. „Ég ætlaði ekki að verða
svona móðursjúk.“
„Þetta skiptir engu máli.“
Hún andvarpaði. „En þegar
þú varst farinn, þá lá ég hér al-
ein og hugsaði: Hann er hætt-
ur að elska mig, hann kom ekki
einu sinni inn á meðan ég var í
baðinu. Honum finnst ég vera
ljót. Og þá leið mér svo illa, að
mig langaði mest til að skríða
inn í eithvert skúmaskot og
deyja.“
„Elsku stelpan mín.“ Hann
kyssti á hnakkann á henni og
sagði skömmustulegur:“ Ég var
líka í vondu skapi, það skal ég
3Ö