Bergmál - 01.04.1954, Síða 39

1 954 -------------------------
viðurkenna, mér fannst ég hafa
verið andstyggilegur við þig.“
Fegins-andvarp leið frá brjósti
hennar, og hún hjúfraði sig upp
að honum. „Ég hefði heldur
ekki átt að vera svona afundin.
En þú bandaðir mér frá þér
eins og ég væri þér einskis
virði....“
„Það hefi ég gert óviljandi.“
„Já, ég veit það.“
Þau þögðu bæði, dálitla stund.
Hank lokaði augunum, sæll og
glaður yfir því, að allt var orðið
gott á ný.
„Og ég skal lofa því, að henda
þessum náttfötum,“ sagði Libby.
„Þú mátt víst nota þau, ef þér
geðjast vel að þeim“, svaraði
Hank, „en ég skal samt viður-
kenna, að ég vil haldur sjá þig
í fallegum náttkjól. Hvers vegna
notar þú aldrei náttkjólinn, sem
ég gaf þér á brúðkaupsdaginn?
Ég hélt að þér hefði þótt hann
fallegur.“
Libby varð svolítið vandræða-
leg: „Ég ætlaði að eiga hann
sem sparináttkjól, hann er svo
fallegur.“
„Ég gef þér nýjan, þegar hann
fer að láta á sjá.“
„Auk þess eru náttkjólar ekki
eins hlýir eins og náttföt, og
því ekki eins eftirsóknarverðir
fyrir konur, að minnsta kosti
------------------ Bergmál
ekki fyrir þær, sem eiga menn,
sem taka af þeim mest alla
sængina í svefninum.“
„Geri ég það?“
„Hvernig heldurðu að ég vissi
annars, að sumir eiginmenn
ættu þetta til. Ekki á ég nema
þig einan. En nú skal ég alltaf
sofa í náttkjól hér eftir. Þú
veizt ekki hve leiðinlegt mér
finnst þetta, — — og ég sem
hafði þó lofað sjálfri mér því,
áður en við giftum okkur, að ég
skyldi aldrei vanrækja ytra út-
lit mitt.... “
„Þú ert líka alltaf jafn yndis-
leg.“
„Yíst hélt ég að þér fyndist
það. En-nú hafa sumir verið að
kvarta.“
Hank hristi höfuðið. „Taktu
það ekki alvarlega. Ég kannast
við þennan náunga, sem þú
segir að hafi verið að kvarta,
og í næsta skipti, sem slíkt kem-
ur fyrir, máttu segja honum, að
ég hafi sagt, að þú sért ennþá
yndislegri en nokkru sinni fyrr.“
„Elskan mín, en hve þú ert
dásamlegur.“ Hún kyssti hann.
„En heyrðu annars, á meðan ég
man,“ bætt hún við eftir andai;-
taks þögn, „ég vil vekja athygli
þín á því, að ef eiginmaðurinn
gerir sér öðru hverju það ómak,
að láta konuna sína vita af því,
37