Bergmál - 01.04.1954, Síða 44

Bergmál ---------------------
leit flóttalega í kringum sig og
forðaðist að líta framan í mig.
Svo laumaðist hún út til þess að
snyrta sig. Nokkrum mínútum
síðar komst þú inn um hliðar-
dyr og reyndir að vera kæru-
leysislegur á svip. Þú leizt ekki
til mín, fyrr en síðar, er dans-
aður var hringdans, og þá sagðir
þú eitthvað við mig, sem átti að
vera fyndið „höfum við tvö ekki
sézt einhvern tíma fyrr?“ eða
eitthvað því líkt.
Ef til vill hefði það verið
bezt, að ég hefði talað út við
þig strax þetta kvöld, svo að ég
hefði vitað hvar ég stóð. Og
vafalaust hefði það að minnsta
kosti verið betra, ef ég hefði
sagt Edyth þetta kvöld á heim-
leiðinni, hvers virði við vorum
hvort öðru. En ég óttaðist það,
að mér myndi ekki takast að
tala rólega og blátt áfram um
það við hana, og án þess að
ásaka hana um leið. Og ég var
of stolt til að vilja eiga það á
hættu að lenda í orðasennu við
hana.
Við komumst því heim, og í
rúmið, án þess að ég hefði svo
mikið sem nefnt nafn þitt. Ég
lá andvaka alla nóttina og hugs-
aði um það hvers vegna líf mitt
hefði skyndilega hrunið í rústir.
Ef til vill hafði ég verið of viss
---------------------— Apríl
um þig — og ást þína. Ef til vill
hafði ég haldið, að ég væri eina
konan í öllum heiminum, sem
væri við þitt hæfi. Ég hafði
gleymt því, að til væru konur,
eins og Edyth frænka mín. En,
hvers vegna hafði hún ekki
valið einhvern annan en einmitt
þig, til að hengja sig utan í?
Átti ég að trúa því, að Edyth
væri svo kæn, að hún gæti snúið
á okkur bæði, eða var hún að-
eins skálkaskjól, sem þú notaðir
til þess að sýna mér að þú værir
orðinn leiður á mér? Eða, vor-
um við kannski báðar aðeins
númer í langri röð ástmeyja
þinna, — röð, sem héldi áfram
að stækka og stækka?
En hvað það var annars
heimskulegt að rifja þetta allt-
saman upp, á meðan ég sat og
kramdi bréfið þitt í hendinni.
Það var orðið svo langt síðan
þú skrifaðir mér síðast. Það var
stuttu eftir að Edyth kom. Var
þér þá orðið sama um mig?
En hvað um það, nú ert þú
byrjaður að skrifa mér á ný, og
ég þarf ekki að harma það
vegna samvizkubits gagnvart
Edyth. Hún er á förum og þá
verður allt eins og það áður
var. Við munum gleyma því, að
hún hafi verið til. Ég lofa því,
að ég skal aldrei láta þig gjalda
42