Bergmál - 01.04.1954, Qupperneq 45

1 954 -------------------------
þess, að ég hefi liðið sálarkvalir
þennan tíma. Þú gleymir henni
áreiðanlega fljótt, og aldrei skal
ég verða til að minna þig á
hana.
Ég hrann af þrá eftir að lesa
bréfið þitt og einmitt þess
vegna las ég hin bréfin fyrst.
Hvít, venjuleg umslög, leiðin-
leg. Einn reikningur. Heimboð.
Eitt umburðarbréf frá ein-
hverju þvottahúsi. Tilkynning
um afborgun af tryggingu. Já,
ég las þau öll fyrst. Því næst
dró ég bréfið þitt upp úr vas-
anum og reif það upp, með titr-
andi höndum. Umslagið féll á
gólfið ásamt hinum bréfunum,
en ég skeytti því engu. Ég drakk
í mig með augunum hvert orð,
sem þú hafðir skrifað.
Þú byrjaðir álveg eins og þú
ert vanur, eða, án þess að hafa
nokkur inngangsorð, einna lík-
ast því að þú værir að halda
áfram samtali við náinn vin. —
— Svo las ég------:
„Það er erfiðara fyrir mig
að skrifa þetta bréf, en nokk-
urt annað bréf, sem ég hefi
orðið að skrifa um dagana,
en í raun og veru er það þín
sök, því að þú gerir mér erf-
---------------- Bergmál
itt fyrir. Hvernig á ég að geta
gert þér skiljanlegt, það sem
ég vil segja, án þess að særa
þig, og jafnframt hafa það á
tilfinningunni að ég sé ó-
menni? Slíkt er víst ekki á
mínu valdi. En á hinn bóginn
væri óhugsandi að gera sér
ekki ljósar staðreyndirnar,
og láta sem allt sé í bezta
gengi á milli okkar. Það er
sagt að engan saki það, sem
hann ekki veit, en því lengur
sem maðurinn býr við slíkt,
því erfiðara er að heyra sann-
leikann. Og nú uni ég því ekki
lengur, að geta ekki talað út.
Þú tókst mig of alvarlega.
Það var mér Ijóst, þegar frá
upphafi, en mér tókst ekki að
fá þig til að skilja það. Þú
veizt að þær tilfinningar, sem
ég kann að hafa borið í brjósti
til þín í fyrstu, eru nú orðn-
ar svo máðar, að þeirra gæt-
ir vart lengur. Og það er varla
mögulegt annað en að þú vit-
ir nú hver það er, sem ég
elska í raun og veru. Viltu
ekki reyna að skilja það? Þá
væri þetta margfallt léttara
fyrir okkur bæði. Þú skalt
ekki vera að svara þessu
bréfi, og reyndu heldur ekki
að hitta mig. Þetta verður að
vera síðasta kveðjan. —
43