Bergmál - 01.04.1954, Blaðsíða 64

B E R G M Á L ------------------------------------------ AprÍl
skammarlega kinnhesti. Hendur hennar titruðu er hún gekk í átt-
ina til Nicks með glösin og flöskuna.
„Þetta er skammarlegt,“ sagði hún reiðilega. „Þú getur vitanlega
látið ógilda þessa erfðaskrá?“
„Það er algjörlega útilokað,“ svaraði hann hörkulega. „Gamli
maðurinn kom í veg fyrir það. Hann lét tvo sérfræðinga í geðsjúk-
dómum gefa sér vottorð um að hann væri heilbrigður andlega, þeg-
ar hann skrifaði undir. — Hann var enginn heimskingi, karlinn.“
„En þú getur ekki kingt þessu, þegjandi og hljóðalaust,“ sagði
Stella hvasst. „Þessi stelpa hafði ótilhlýðileg áhrif á hann, það eitt
er víst. Það sá hver maður, sem var á dansleiknum og vissi að hann
hafði dubbað hana upp. Og ég er viss um, að hún hefir vitað hvern-
ig erfðaskráin var. Systir hennar vinnur í skrifstofunni hjá Orman
& Clark.“ Einhver óeðlilegur glampi var kominn í augu Stellu.
„Nick, skilurðu ekki samhengið í þessu öllu saman?“ hrópaði
hún. „Auðvitað vissi hún hvernig erfðaskráin var. Mér hefir reynd-
ar alltaf fundist eitthvað dularfullt við andlát afa þíns. Það var
hún, sem kom að honum, ekki satt? Eða, hún sagði að minnsta kosti,
að hún hefði komið að honum neðan við stigann. — Vafalaust hefir
hún hrint honum niður stigann.“
Hann leit snögglega til hennar.
„Þér getur ekki verið alvara, Stella? Segðu að svo sé ekki,“ sagði
hann. „Ég myndi ekki neita að trúa því á hana,“ sagði hún snöggt.
Hann þagði góða stund og horfði hugsandi fram fyrir sig.
„Nei,“ sagði hann að lokum. „Við skulum vera sanngjörn. Ég er
sannfærður um að stúlkan vissi ekki hvernig erfðaskráin var. Það
kom henni jafnmikið á óvart eins og mér.“
Hið laglega andlit Stellu var ennþá illgirnislegt.
„Það má vera að henni taki^t að blekkja þig, Nick. En mig gæti
hún aldrei blekkt,“ sagði hún. „Og mánaðarpeningar þínir hverfa
náttúrlega úr sögunni?“
Hann kinkaði kolli, þungbúinn á svip.
„Það hlýtur að vera hægt að fara í kring um þetta, Nick,“ sagði
hún og hleypti brúnum.
„Hversu mikið heldurðu að ég geti unnið mér inn, sem sendi-
62