Bergmál - 01.09.1957, Blaðsíða 26

B E R G M Á I.-----------------
auga sér með undraverðum
handstyrk. „Della Rovere yfir-
hershöfðingi, ef að þér viljið
gera svo vel og orða það þann-
ið,“ sagði hann rólega um leið og
hann gekk til hópsins sem að
þegar var búið að kalla upp.
Þessir 65 voru allir handjárn-
aðir og teymdir upp að fang-
elsisveggnum og það var bundið
fyrir augu þeirra allra nema á
hans hátign, sem neitaði því
staðfastur að láta binda fyrir
augu sín og þeir létu að óskum
hans. Á meðan fjórum vélbyss-
um var komið fyrir í skotstöðu
gekk hans hátign nokkur skref
i'ram úr hópnum virðulegur í
iasi og ákveðinn á svip. „Herrar
mínir, virðulegu foringjar í
hernum,“ kallaði hann hvellri,
fastri röddu. „Á því andartaki
er við undirgöngumst vora síð-
ustu fórn í þessu lífi, viljum
vér allir snúa okkur í hollustu
og virðingu að voru ættarlandi.
Lengi lifi konungurinn.“
Þá hrópaði Tito: „Skjótið,“ og
það hvein í vélbyssurium. Yfir-
hershöfðinginn var lagður í kistu
sína án þess að einglirnið væri
tekið af honum.
Sannleikurinn um Della Rov-
ere yfirhershöfðingja, saga hans,
-----------------S E P T E M 1) E R
hin raunverulega saga hans, sem
ég heyrði eftir að hann var dá-
inn, er saga hetjudáðar og
jafnframt. persónuklofnings,
sem er svo ótrúleg, að slíkt er
vafalaust einsdæmi.
Þessi dýrðlingur San Vittore
fangelsisins var enginn hers-
höfðingi. Hvorki Badoglio mar-
skálkur né Alexander yfirhers-
höfðingi höfðu nokkurn tíma
heyrt hann nefndan, og nafn
hans var alls ekki Della Rovere.
Nafn hans var í raun og veru
Bertoni og hann var fæddur í
Genúa á Ítalíu, alræmdur þjóf-
ur og afbrotamaður, með langa
fangelsisvist að haki sér. Þjóð-
verjarnir höfðu tekið hann fast-
an fyrir einhvern smástuld og
á meðan þeir voru að yfirheyra
hann, höfðu þeir komist að
þeirri niðurstöðu að maðurinn
ætti meðfædda leikarahæfileika
í stærri stíl en þeir höfðu nokk-
urntíman rekist á áður og þeir
þóttust vissir um það, að hið
höfðinglega og virðulega yfir-
bragð hans samfara gáfum og
leikarahæfileikum, mundu gera
hann hæfan til þess að verða
fyrsta flokks verkfæri í höndum
þeirra til þess að svíkja upp-
lýsingar upp úr föngum á meðal
skæruliðanna.
24