Bergmál - 01.09.1957, Blaðsíða 47

Bergmál - 01.09.1957, Blaðsíða 47
1957 urminningu um það, um að ég hafi reikað eða hlaupið fram og aftur í myrkrinu og ég hef einnig óljósa endurminningu um það, að ég hafi fengið rokna högg á ennið og svo hafi ég dottið; mér. fannst það vera eilífðartími sem ég hélt áfram að detta og detta niður á við, svo fannst mér ég gera örvæntingarfulla tilraun til að koma fyrir mig fótunum og það er það síðasta sem ég man. Þegar ég opnaði augun var orðið bjart af degi. Það var bundið og reifað höfuðið á mér og maðurinn með visnu höndina var að baða andlit mitt. Ég horfði í kringum mig og reyndi að muna hvað gerzt hafði, og langur tími leið áður en ég gat munað eftir nokkru. Ég leit til hliðar út í 'horn á herberginu, þar sat gamla konan, hún var ekki lengur viðutan eins og mér hafði virzt hún vera kvöldið áður. Nú var hún ekki óttaleg í mínum augum, þar sem hún stóð og var að 'hella nokkrum með- aladropum í glas, úr litlu, bláu hylki. „Hvar er ég?“ spurði ég. „Mér virðist, sem ég kannist við ykkur, en mér er ómögulegt að muna hver þið eruð.“ Þau sögðu mér þá allt af létta. ------------------ Bergmál Ég' hlustaði á söguna af rauða herberginu eins og maður sem heyrir draugasögu í fyrsta skipti. „Við fundum yður í dögun,“ sagði hann, „og það var blóðugt enni yðar og varirnar líka.“ Ég undraðist það, að mér skyldi nokkurn tíma hafa geðj- ast illa að honum. Þau þrjú, þessi gömlu hjú virtust alveg eins og gamalt fólk, núna við dagsbirtuna. Gamli maðurinn, sem verið -hafði með derhúfuna sat og laut höfði eins og maður sem er sofnaður sitjandi. Smátt og smátt fór endur- minningin að koma til mín á ný. „Jæj.a, trúið þér því nú,“ sagði gamli maðurinn með visnu höndina, „að það sé drauga- gangur í þessu herbergi?“ Hann talaði ekki lengur eins og mað- ur, sem er að reyna að hrinda frá sér óviðkomandi manni, ’heldur eins og sá sem er að reyna að hugga eða hughreysta vin sinn. „Og þér hafið séð draug- inn, en við, sem höfum verið hérna alla okkar ævi, höfum aldrei séð hann, vegna þess að við höfum aldrei þorað að vera þar inni, segið okkur, er það í raun og veru gamli jarlinn, sem 9“ 45
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Bergmál

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bergmál
https://timarit.is/publication/1971

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.