Bergmál - 01.09.1957, Qupperneq 51

1 9 5 7 ------------------------------------------------ B E R G M Á L
sem í vændum var milli Victors og Söndru, hversu mjög sem það
myndi særa hana. En áður en hún færi til Söndru ætlaði hún að
gefa Ken ákveðið svar á þá leið, að hún væri staðráðin í að taka
tilboði hans og fylgjast með þeim til Rhodesíu.
Þegar Jill kom til íbúðarinnar við Eaton Square síðdegis á laug-
ardaginn tók Lady Amanda á móti henni og bauð hana hjartanlega
velkomna.
„Mikið voruð þér góð að koma ög rjúfa svolítið einveru mína,
kæra vinkona,“ sagði hún. „Ég hef sannarlega saknað yðar.“
Jill komst við, enda þótt hún trvði því ekki að Lady Amanda væri
svo mjög einmana, þvert á móti hafði hún ávallt virzt hafa næg
áhugamál, meira að segja svo mörg að maður gat álitið að hún
hefði aldrei getað komist í kynni við það sem kalla mætti leið-
indi.
„En þér eruð hvorki glaðleg né frískleg í útliti hélt gamla konan
áfram og ég sé ekki betur en þér hafið lagt af síðan ég sá yður
síðast.“
„Ég hef orðið að líta eftir tveim sjúklingum allan tímann og þeir
hafa haldið mér á sprettinum,11 svaraði Jill .
„Aðalatriðið er að borða nóg,“ svaraði Lady Amanda.
„O, það er engin hætta á því að ég gleymi því að borða,“ sagði
Jill, en hún hafði svolítið samvizkubit því hún vissi að þetta var
ósatt, það var langt síðan hún hafði haft nokkra matarlyst og oft-
lega sleppt úr máltíðum, eða jafnvel fengið sér aðeins eina brauð-
sneið.
Þegar gestur hennar var kominn upp í herbergi sitt settist Lady
Amanda niður í lesstofu sinni og varð hugsi. — Þessi unga
stúlka var sannarlega veikluleg í útliti, manni fannst hún ætti
engan mótstöðukraft eftir lengur. Hún var á einhvern hátt ólík
sjálfri sér og það var eitthvað fleira en aðeins það, að hún hafði
lagt af. Lady Mandy geðjaðist ekki að því að sjá hve hún var orðin
kinnfiskasogin, djúpir alvörudrættir voru farnir að sjást í andliti
49