Bergmál - 01.09.1957, Síða 57

1957
Bhrcmál
svolítið leið Glyns vegna en ég finn það samt, að þessi breyting
verður mér til góðs, bæði mér sjálfri og starfi mínu og því skal
þetta verða þannig.“
Hugsanirnar snerust í einum hrærigraut hvor um aðara í höfð-
inu á Jill. Það, sem hún hafði nú heyrt, fékk hana til þess að sjá
Söndru í nýju ljósi ,hún var mikil listakona, sem engum manni
vildi illa. Jill sat hreyfingarlaus eins og hún hefði verið lostin eld-
ingu, en samtímis sagði eðlishvöt henni að Sandra hefði á einhvern
hátt breytzt, hún var eins dásamlega fögur og hún hafði nokkru
sinni verið fyrr, en þó var kominn einhver vottur af grimmd í hana,
einhver hörð skel utan um hana.
Lady Amanda hafði misst bróderíið sitt niður í kjöltuna og á með-
an hún virti hina fögru guðdóttur sína fyrir sér, fann hún það jafn-
framt eins og af eðlishvöt að það hafði losnað um eitthvað í brjóst-
inu á Jill.
Á meðan Jill var uppi í herbergi sínu til að hafa fataskipti fyrir
kvöldverðinn, braut hún heilann um þessar nýju fréttir.
Victor var jafn frjáls nú og hann hafði nokkurn tíman verið og
hún ætlaði sér að fara iangt í burtu, en auðvitað var það nú svo,
að þó að öll veröldin lægi á milli þeirra, þá myndu þau ekki vera
fjarlægari hvort frá öðru heldur en þau voru nú og höfðu reyndar
alltaf verið.
Alltaf, já, að undanteknum þessum fáu mínútum sem hann hafði
haldið henni í faðmi sér og kysst hana, það var tilgangslaust fyrir
hann að neita því, þótt hann reyndi það, því að það var samt
staðreynd að þær mínútur hafði hún áreiðanlega verið honum
nokkurs virði og ef að karlmaður hleypur á sig eins og hann hafðai
orðað, er þá ekki möguleiki til þess að hann gæti geri það aftur,
ef að tækifæri býðst.
Jill horfðist í augu við sjálfa sig í speglinum og roðnaði er hún
hugsaði þetta. Hvað kemur mér það við, hugsaði hún, er ég orðin
snarvitlaus, en hvað sem fyrir kynni að koma, þá var hún ákveðin
í því að láta ekki Lady Amanda eða Söndru fá nokkurn grun um
það að hún væri óhamingjusöm. Á meðan Jill var uppi að hafa fata-
55