Stjörnur - 10.01.1950, Qupperneq 14

j5lllf0Íð í SÍItlA.
Smásaga eftir Karen Brasen.
í SKRIFSTOFUNA kl. 9 á
hverjum morgni og heim úr skrif-
stofunni kl. 5 á hverjum virkum
degi, heim til að borða nokkrar
smurðar brauðsneiðar, steikt egg
eða tómata, súrmjólk eða graut.
Sitja heima, stoppa í sokka, lesa
Hjartaás, Stjörnur eða Heimilis-
ritið, allaf sama sagan, og klukk-
an hringir á morgnana kl. 8. Tvö
kvöld í viku fór hún að heiman,
leikfimiæfing hjá Iþróttafélagi
kvenna, enskutími hjá gömlum
kennara við Ránargötu.
— Þetta er ekkert líf, sögðu
stallsystur hennar. Þú lokar þig
alltof mikið inni. Þú verður að
ná þér í einhvern strák, sem get-
ur stytt þér stundir.
Ná sér í strák! Nei, Lísa var
ekki ein af þeim konum, sem
ganga um eins og lifandi gifting-
arauglýsingar. Hún þekkti fáa
hér í borginni. Hún bjó ein í íbúð
frænku sinnar, sem var erlendis
sér til heilsubótar. Hún fékk ó-
keypis húsnæði fyrir að annast
íbúðina, vökva blómin, svara í
síman og segja að frúin væri er-
lendis.
Það var stoppunarkvöldið í
kvöld. Hún hafði þvegið alla
sokka vikunnar í gærkvöldi og
nú lágu þeir hér í hrúgu. Lísa
hafði hreiðrað um sig í einu sófa-
horninu. Þá hringir síminn.
— Halló, sagði hún.
Hún heyrði aðeins karlmanns-
rödd, sem söng lag er hún hafði
aldrei fyrr heyrt, það var undur-
fagurt danslag. Hún hlýddi á sem
í leiðslu. Hver gat þetta verið?
Var það hugsanlegt að einhver
.... Nei, hún þekkti engan sem
hafði svo fagra rödd .... Var
hana að dreyma . ... ?
Nú hætti maðurinn að syngja
og spurði með sömu blæfögru
röddinni: — Jæja, hvernig finnst
yður? Ekki svo galið .... eða
hvað?
— Nei, .... nei, hvíslaði Lísa
ósjálfrátt og utan við sig.
Og maðurinn hélt áfram:
— Má ég koma og leika lagið
fyrir yður. Ég er viss um að þér
14 STJÖRNUR