Stjörnur - 10.01.1950, Síða 40

og hverjum þeim, sem drekkur
úr henni, hverfur allt hið umliðna
úr minni. Hver vill vísa mér veg-
inn til lindarinnar.“
„Hér er sá,“ heyrði hann sagt
rétt hjá sér. „Eg er vel kunnugur
drykk þeim, sem orsakar óminn-
ið, og skal með glöðu geði segja
þér allt, sem ég veit um hann.“
Heinz leit upp og sá að
frammi fyrir sér stóð unglingur í
svörtum fatadruslum. Tærnar
gægðust forvitnislega út um skó-
garmana hans. Hann kvaðst vera
farandsveinn, og hélt hann áfram
ræðu sinni á þessa leið:
„Drykkur sá, sem orsakar ó-
minnið heitir Lethe og hefir
upptök í Grikklandi. Þangað
verðurðu að ferðast. En viljir þú
ná hinu sama takmarki með hægu
móti, þá kom þú með mér til Vín-
berja-veitingahússins. Það er ekki
langt á burtu héðan. Þar mun
veitingakonan gefa þér að bragða
óminnisdrykkinn, svo framarlega
sem pyngjan þín er þyngri en
mín er.“
Þannig mælti farandsveinninn.
Heinz reis á fætur og fylgdi hon-
um eftir til veitingahússins í skóg-
inum. Þar drukku þeir saman all-
an daginn og hálfa nóttina. Um
miðbik nætur lágu þeir rólegir á
bekknum. Heinz hafði gleymt
öllu, sem kvaldi hann og angraði.
En í dögun þyrmdi sorgin yfir
hann á ný og þar að auki hafði
hann fengið höfuðverk. Hann
borgaði reikning sinn og félaga
síns, kvaddi farandsveininn í
snatri og hélt áfram leiðar sinnar.
„Ó, hver getur gleymt!“ æpti
hann og barði hnefanum á enni
sér. „Ég verð að finna lindina,
því annars missi ég vitið.“
Rétt hjá veginum var hálfvis-
inn víðirunnur, og þar sat hrafn,
sem sneri höfðinu að hinum ein-
manalega vegfaranda og horfði á
hann með forvitnissvip.
„Vitri fugl!“ sagði skógarbú-
inn. „Þú veist allt, sem skeður á
jörðinni; seg mér hvar óminnis-
lindin rennur.“
„Já, það vildi ég nú líka vita,“
svaraði hrafninn, „því þá myndi
ég sjálfur drekka af henni. Ég
vissi um músahreiður, með sjö
spikuðum ungum í, en í gærdag,
þegar ég fór að sjá hvernig bless-
uðum litlu skepnunum liði, þá var
mörðurinn búinn að taka músa-
hreiðrið frá mér, og ekki agnar-
ögn eftir skilin. Og hvert sem ég
fer síðan þá get ég ekki um ann-
að hugsað en tap mitt. Hver þekk-
ir óminnisdrykkinn? Bíðum nú
hægir. Farðu bara til gömlu skóg-
arkonunnar, hún er vitrari en
fólk er flest og veit kannski um
óminnisdrykkinn.“ Og hrafninn
vísaði veiðimanninum veginn til
gömlu skógarkonunnar.
Gamla konan var heima. Hún
sat og spann fyrir framan litla
húsið sitt, og lét hvíta höfuðið
síga hálf-dottandi ofan í bringuna.
i
40 STJÖRNUR