Víðförli - 01.09.1947, Blaðsíða 45

0R« ERU DÝR
171
Slíkt málfar lýsir jafn mikilli órækt og virðingarleysi
gagnvart sjálfum sér, tungunni og öllu, sem heilagt er. Og
hvað er þá eftir, ef allt þetta er komið ofan í sama svað og
skít?
I þessu sambandi dettur mér í hug hvumleið dönsku-
sletta, sem mikið ber á, einkum meðal kvenna. Það er hugs-
unarlaus ofnotkun orðsins „synd“, í öllum hugsanlegum
samböndum (nema auðvitað þar sem það á við). Það er
„synd“ að skórnir skyldu klikkast. „Synd“ að sokkarnir
skyldu bila. „Synd“, að búturinn skykli verða of lítill.
„Synd“, að rjóminn skyldi ekki þeytast,. — Þetta er mál-
brjál, fölsun hugtaka, og það sem verra er, það er að
gera alvöru að hégóma. Hu gsunarlaust gáleysi í meðferð
slíkra orða, stafar af og veldur andlegri áttavillu, miðar að
upplausn og vanhelgun, stuðlar að þeirri illu þróun, að
svart verði hvítt og hvítt svart, að myrkur og ljós renni út
í einn veglausan gráma og gjörningaþoku.
Rétturinn er settur. Málið er tekið fyrir. Það er út af
kröfu um barnsmeðlag. Sækjandi málsins er fátæk kotungs-
dóttir, verjandinn efnaður bóndi, kvæntur. I þingbókinni
stendur, að verjandinn haldi því fram, að stúlkan kenni
honum barnið, af því hún búizt við að geta haft út úr hon-
um fé. Hann játar, að hún hafi um skeið verið vinnukona
á bæ hans, en það hafi ekkert verið á milli þeirra og hún
eigi engar kröfur á hendur honum. En hún hefur haldið
fast við framburð sinn og loks hefur dómarinn úrskurðað,
að verjandinn skuli vinna varnareið.
Báðir aðilar eru mættir. Stúlkán er feimin og uppburð-
arlaus, þurrkar sér sífellt um augun með samankuðluðum
klút. Fötin eru nýleg, dökk og ekki ósnotur, en fara illa,
bera það með sér, að þau muni fengin að láni.
Dómarinn spyr, hvort verjandi sé reiðubúinn að vinna
eiðmn. Hann svarar já, hátt og skýrt. Þá hreklcur stúlkan