Freyja - 01.12.1903, Síða 4

FREYJA
VI. 5
^6
ín lágfléyga desember sól
og sólstöðu-skuggi’ yfir landinu lár
því liðiö var baust undir jól.
Öll sáölöndin urin og frostsprungin flög,
sem flóðsandar, bjarglaus og auð,
í skammdegis-kaldroenu skalf út’ á reirt
og skrjáfaði kornstöngin dauð..
I varpanum skrælnaði rósgresis rusl
og rœflar, sem bein kringum gren,
og apaldra vorfegurð ellíljót varð,
þeir urðu nú grettustu trén.
I laufskógnum inni var nálykt og nekt
*—þú norðlenzka sumar ert bezt,
því bar-trén þín eru sem goðalönd grœn
á gaddauðnir vetrarins fest.
Þú stóðst út’ í glugganum, ,,Curly“ mín kœr,
unz hvarf ég, og hugðir til mín,
ins umliðna sumars blóm aleitt sem var
enn óbreytt, með sex árin þín.
Þann kaldlýsta haustmorgun höfðum við kvaðst.
þú hrygg, ég með fáorðri ró
úr kveðjunnar eymslum með hangandi hönd
í handslagi síðasta dróg.
IV.
Við sáumsteí tíðar.—Er lækkar á leið
in lágfleyga desember-sól
þú árlega heimsækir huga minn þó,
og heimtir mig til þín um jól.
Eg spyr ei til leiðar, neinn veg til þín veít
né velur mér betur en ég—
þitt hérað er draumland" mitt, hús þitt mín spá,
og hugur minn ratar þann veg.
Þú átt kannske í fjölsókta garðinum gröf,
við ,,gleym-ei“ og drúpandi tré.