Freyja - 01.12.1903, Síða 7

VI. 5.
FREYJA
89
er af þessum heimi, og eftirlét þó bóndanum allt þaö rúm, sem
hann hafði meS aS gjöra- Hann leit yfir hjörSina kristnu og fannst
hann einskonar andlegur beitarhússmali, svo óviðjafnanlega trúr.
* *
*
Svo var það eina jólanótt, þegar bóndinn á Eyri var búinn aS
lesa jólanæturlesturinn, og konan og börnin aS þakka honum fyrir
hann meS kossi, eins og venja var til nóttina helgu, en vinnufólkiS
aS segja: ,,þakka ySur fyrir lesturinn, “ —því þaS var eitt af
heimilis prýSinni á Eyri, aS vinnufólkiS þéraSi húsbœndur sína,
alveg eins og nú tíSkast í Reykjavík og Winnipeg—, aS
bóndinn, sem hátíSabragurinn skein á, leit yfir heimilisfólkiS.
Börnin hans voru prúSbúin, meS jólakertin í höndunum og sakleys-
islegt ánægjubros skein á hverju andliti. Fram í baSstofunni sá
hann Önnu, systurdóttur sína, sem hann hafSi aliS upp frá því aS
hún var þriggja vetra, án þess aS taka beinan styrk af hreppnum.
Allir á heimilinu höfSu veriS eitthvaS gladdir, jafnvel fjósakarlinn,
hafSi veriS hýrSur meS pela af brennivíni, allir nema hún Anna.
Hví var hennigleymt? ,,Heyr5u, gœzkan mín, hefir hún Anna litla
veriS nokkuS glödd núna?“ ,,Og ég veit nú ekki hvaS þú kallar
þaS, “ svaraSi húsfreyja og saug upp í nefiS og bœtti svo viS í fyr-
irlitningar róm: ,,Var ekki keyptur danskur dúkur í fermingarkjól
handa henni síSastliSiS vor? Þig hefir líklega langaS til aS koma
henni í silkikjól, eins og sýslumannsfrúnni. Eg held nú aS gustuka-
kind hefSi átt aS komast í kristinna manna tölu á vaSmálskjól, eins
og stelpan frá Gili. En af því aS hún var frœndkona meShjálpar
ans, va.rS aS sækja kjólefniS til útlanda. HeldurSu aS þaS hefSi
veriS gjört, ef hún hefSi veriS alin upp á sveit, eins og til stóS, og
gjört hefSi veriS hefSi ég fengiS aS ráSa. En þá léztu nú prestinn
hræra í þér, eins og oftar. Jœja, verSi þér aS góSu, en mundu þó
þaS, aS sjaldan launa kálfar ofeldi“.
,,Já, þaS er nú svo, ljúfan mín“, sagSi bóndi ogreri makinda-
lega og brá brosi sjálfselskunnar yfir andlitiS, því hann fann svo
vel, hvaS innilega hann gat þakkaS guSi fyrir þá sœlu aS vera á-
nægSur meS sjálfan sig, efnaSasta manninn í sveitinni, sóma sinn-
ar stéttar og næstur prestinum sínum aS mannvirSingum. ÞaS var
þó sannarlega meira en flestir höfSu fyrir aS þakka og meir en
nóg til aS láta hann gleyma þessu lítilræSi meS Önnu, enda fór
hann þá aS tala um heybirgSirnar og fjárhöldin viS ráSsmanninn.
En hún Anna lilta heyrSi hvert orS sem húsfreyjasagSi. ÞaS