Freyja - 01.12.1903, Blaðsíða 18

lOO
FREYJA
VI. 5-
legu? Þú, sem ert bœðr vitur og fögur ættir ekki að vera hörð við
nokkra skepnu, jafnvel ekki kött. “ Þá svaraði konan og sagði:
„ Að ég var vitur, vissi ég vel, en að ég væri fögur, vissi ég ekki,
svo fyrir það sem þú sagðir mér það, skal ég gjöra við þig þannig
lagaðan samning, að ef ég nokkurntíma hœli þér með einu orði,
megirþú koma í hellinn. “ ,,En ef þú hœlir mér tvisvar?“ sagðj
kötturinn. ,,Það mun ég aldrei gjöra, “ sagði konan. ,,En fari nú
svo að ég gjöri það, mátt þú, sitja við eldinn, “ bættihún við. ,,En
ef þú skyldirnú hæla mér í þriðjá skifti?‘‘ sagði kötturinn. ,,Það
mun ég aldrei gjöra. En fari nú svo ólíklega, mátt 'þú lepja ný-
mjólkina notalegu þrisvar á dag, “ sagði konan. ,,Láttu þá húð-
ina fyrir hellismunnanum, eldinn í innhellinum og mjólkurfatið við
eldinn bera vitni um þann samning, sem óvina mín eg kona óvinar
míns heflr við mig gjört, “ sagði kötturinn, og hvarf svo út í skóg-
ana saggaríku, veifandi sínu villta skotti. En þetta kvöld, er mað-
urinn, hundurinn og hesturinn komu heim af dýraveiðum, sagðí
konan þeim ekki hvað hún hefði gjört, af ótta fyrir því, að þeim
kynni að mislíka það.
Þá fór kötturinn brott og faldi sig í frumskógunum villtu, þar
bjó hann einnsaman og undi sér vel, þar til konan gleymdi honum
með öllu, og enginn í hellinum minntist hans, nema litla Leður-
blaðkan, sem hékk þar inni. Hún vissí hvar hann var ogfiaug til
hans á hverju kvöldi með það sem fréttnœmt varí hellinum.
Einusinni kom leðurblaðkan til kattarins og sagði honum að
ungbarn væri fætt í hellinum, lítið, feitt og fallegt, og að konunni
þœtti mjög vœnt um það. ,,Einmitt það, en hvað þykir barninu
vænt um?“ spurði kötturinn. ,,Því þykir vænt um allt, sem er
mjúkt og kitlandi og hlýtt átaks, og á því vill það halda þegar það
sofnar. “ ,,Einmitt það, þá er minn tími kominn, “ sagðikisi.
Næstu nqtt lœddist kötturinn heim að hellinum og faldi sig
þar til konan tók að matreiða en barnið að gráta. Þá bar konan
barnið út fyrir hellismunnann og fékk því smásteina til að leikasér
að, en samt grét það. Þegar konan var farin til verka sinna, kom
kötturinn til barnsins, malaði og strauk sig við vanga þess og kitl-
aði það svo það hló. Konan heyrði það og hló líka. Þá fór leð-
urblaðkan til konunnar og sagði: ,,Ó þú húsmóðir mín og kona
húsbónda míns og móðir herra míns. Sjá þú! villudýr úr frum-
skógunum villtu leikur nú aðdáanlega við barnið þitt. “