Freyja - 01.07.1905, Blaðsíða 7

RHODA OG HERSHÖFÐINGINX.
-----:o:----
(Niðnrlag).
Nœsta dag beið ég lengi við hliöið, en hann kom ekki, og
ekki hinn næsta. Á þriðja degi var inér sagt að vera inni, þangað
til manima og amma komu aftur—þær œtluðu út ofurlitla stund,
þær klœddu sig blátt áfram viðhafnarlaust, en laglega, og það lá
ekki vel á þeim.
,,Mig langar til að fara líka, “ sagði ég, og einhver þunglynd-
is blær, sem mér fannst umkringja mig, náði valdi á tilfinningum
mínum. En Nora bað mig að vera hjá sér, henni leiddist einni
eftir, og af þvf mér þótti gaman af að leika við Noru, þegar hún
var búin að ljúka störfum sínum sætti ég mig við að vera eftir.
Og svo lékum við skollaleik og skessuleik og ýmislegt annað,ég og
Nora og tvíburarnir—systkini rnín, Nora var ,,Skolli, “ en þegar
hún var orðin uppgefin, klifraði ég upp í glugga, sem vissi að veg-
inum og horfði á fólkið sem fór fram hjá. Það var óvanalega
margt. Allt í einu drundu við herlúðrar og bumbusláttur, og horn-
leikaraflokkur spilaði á horn sín nokkuð langt í burtu. Hlóðið
færðist nær og nœr, þar til ég sá marga ökuvagna. Einn var al-
skreyttur allavega elskulegum blómum, og á einum var gamall
rifinn fáni. ,,Ó komdu, Nora, “ hrópaði ég, ,,og sjáðu skrúð-
gonguna“.
Nora kom með tvíburana á handleggjunum og horfði út yfir
öxlina á mér. ,,Það er majórinn gamli, “ sagði hún.
Mér hafði einhvern veginn fundist að það hlyti að tilheyra
honum—því allir fallegir hlutir tilheyröu honum æfinlega. Pén
mér þótti svo vœnt um að öll þessi viðhöfn tilheyrði honum. Eg
leitaði að majórnum í hverjum vagni sem fram hjá fór, en sá
hann aldrei, og þó sá ég þar margt fólk sem ég þekkti, og þar á
meðalömmu og mömmu, konuna fyrir handan veginn, og menn í
gull-lögðum klœðum er komið höfðu til að heiðra hann.