Freyja - 01.07.1905, Blaðsíða 13

VII. 12.
FREYJA
295.
komur bóndans hefðu óheillavænleg áhrif á hi5 veiklaða taugakerfi
konu hans, og lagði því svo fyrir að hann hætti að láta sjá sig
þar.
Þannig liðu þrjár vikur. Lœknirinn sagði að þessi nótt gjörði
út um baráttuna milli lífs og dauða. Ef sjúklingurinn lifði liana
af hefðu þau ástœðu til að vona. Hjúkrunarkonan og lmelda Vöktu
báðar yfir Alicu. Klukkutími eftir klukkutíma leið, þœr lœddust
hljóðlega kringum sjúku konuna, ogþœr gátu ekki betur séð en að
einatt drœgi meira og meira af henni. Þegar klukkan sló tvö, kom
Lawrence Westcot inn, svo hljótt að ekkert heyrðist—einkis varð
vart er boðaði komu nokkurs fyr en þær Imelda sáu hann. Hvað
kom honum til að koma einmitt nú? hugsaði Imelda. Svo brá hún
fingrinum á munn sér til merkis um að hann skildi hafa hljótt um
sig. Hann gekk að rúminu og horfði þegjandi á hina degjandi konu.
Hvað hann þá hugsaði veit enginn, en líklega hefir það ekki verið
sérlega geðfelt, því enginn vissi eins vel Og hann, af hverju konan
hans lá þannig, og ef hún dæi, yrði hann þá ekki að viðurkenna
—að minnsta kosti fyrir sjálfum sér—hvers vegna?
Nokkrar mínútur stóðu þau þannig þegjandi,allt í einu hreyfðj
Alica sig, og Imelda horfði bœnaraugum til mannsins, og gaf hon-
um bendingu um að láta hana ekki sjá sig. Hann fœrði sig þá fjær
rúminu þangað sem náttskuggarnir huldu hann sjónum sjúklingsins
og þar beið hann úrslitanna. Þreytulega hreyfðist höfuð sjúklings-
ins á koddanum, augnalokin titruðu og varirnar tœptu á orði’-.u
va t n . Imelda dreypti með teskeið á hana, þegar kalda vatnið
snerti varir hennar opnuðust augun til fulls og í þeim skein ljós
fullrar meðvitundar. Svo lokuðust þau og sjúklingurinn var sofn-
aður eðlilegum, endurnærandi svefni. Hjúkrunakonan laut ofan
að henni. þreifaði á lífæðinni, og sagði svo lágt:
,,Hún er sloppin, að minnsta kosti í nótt. Nú skai ég vaka
það sem eftir er, en þú, ungfrú Ellv/ood, skalt fara og hvíla þig. ‘ ‘
Frá því Alica lagðist hafði Imelda aldrei úrfötum farið.aldrei
sofið nema einn eða tvo tíma í senn, œfinlega á glóðum um að
verða kölluð og æfinlega til þegar kallið kom. Nú varð hún sár-
fegin að mega hvíla sig óhult og fór því tafarlaust út úr herberginu
og Westcot á eftir henni. ,,Hún lifir, heldurðu það ekki?“ sagði
hann þegar þau voru bæði komin út í ganginn.