Freyja - 01.07.1905, Blaðsíða 14

926.
FREYJA
VII 12.
,,Eg vona þaö, “ sagSi hún þurlega, því hún gat ekki gleymt
því aö þessi maöur var orsök í legu hennar og dauða—ef hún dœi.
Á nœsta augnabliki, áður en Imelda vissi af tók Westcot um
höndina á henni,kysti hana,sleppti henni aftur,bauö henni góða nótt
og fór, svo fljótt,að hún gat ekki sagt eitt einasta orð. Osjálfrátt
horfði hún á blettinn sem varir hans snertu og þurkaði \ fir hann
með vasaklútnum sínum eins og kossinn heföi meitt hana og gœti
orsakaö kolbrand, ef hann vœri ekki vandlega afmáöur. Hvað gat
maðurinn meint? Það fór um hana ónota hrollur. Loksins gekk
hún þó til herbergis síns, lét það aftar, afklœddi sig ég sofnaði
tafarlaust.
Þegar þess er gætt hve lengi Imelda hafði orðið að missa af
eðliiegum svefni og vanalegri hvíld, var engi furða þó hún nú svœfi
fast og lengi. Enda gjörði hún það. Hún vissi ekkert um morg-
ungeislana sem streymdu óhindraðir inn um öpinn gluggann henn-
ar, ekkert um Maríu sem kom inn með morgun kaffið, en í stað
þess að vekja hana með því, dró blœurnar fyrir gluggana og laum-
aðist svo út en lét hana scfa í ræði. Loks vaknaði hún þó,
eftir að hafa nuddað stýrurnar úr augunum sá hún að enn var myrkt.
Hún náði í úrið sitt og kveikti á eldspítu til að sjá hvað það vœri,
en tók þá fyrst eftir, að það stóð og hafði stansað kringum kl.
tvö. Nú mundi hún eftir því, ,að það hafði gengið þegar hún fór
að sofar kl. þrjú um nóttina. Hvernig gat þá staðið á þessu? En
þegar hún var að^brjóta heilann um þetta, heyrði hún að einhver
kom hljóðlega inn, svo hún kallaði og spurði hver þar vœri, og
tók nú að furða sig á því, hvort hún hefði virkilega skilið dyrnar
eftir ólokaðar, því það var þó ekki siður hennar. , ,Ert það þú,
María, “ sagði hún.
,,Já, það er ég. Mér þykir vœnt um að sjá þig vakna til
þessa lífs, ég var farin að halda að^þú værir hœtt við það, “ var
svarað.
,,Æ, hefi ég sofið svo lengi? Hvað er klukkan?“
„Næstum átta. “
,,Svo framorðið. Þú hefðir átt að vekja mig fyrir löngu því
hjúkrunarkonan er orðin þreytt og veitti ekki af hvíld. En því er
svona dimrnt? Ég hélt ég hefði skilið við gluggann opinn. “