Freyja - 01.07.1905, Blaðsíða 16

298.
FREYJA
VII. 12.
til Margrétar og er því kunnugur fréttum þeim er það segir frá við-
víkjandi því, að spá mín sé nú fram komin. Þó að mér þyki eins
vænt um þig og mér þótti, er þetta mér samt gleði frétt og skal ég
þess vegna leyfa mér að gefa þér þœr bendingar, sem þó óskaðir að
Margrét gœfi þér.
,,Það eitt, að þú elskar þennan mánn eins og þú segist gjöra,
er m é r nóg sönnun fyrir því, að þessi maður sé elskuverður, og
að honum sé treystandi, jafnvel þó að þ é r, eins og svo mörgum
öðrum, gæti yfirsést, þegar um það er að ræða, að lesa í kjölinn
lyndiseinkunnir þeirra er verða á vegi manns. Það er samt mín
trú, þar sem um sameiginlega ást er að ræða, að hreinleiki hjarta
þíns, sáþér nægilegur leiðarvísir—að hjarta þitt kánnist ósjálfrátt
við hreinleika annars jafn göfugs og góðs hjarta.
, ,Að gamlar siðvenjur verði þrepskjöldur á vegi ástar þinnar er
ekki nema eðlilegt. En það er einmitt þar, sem verk þitt byrjar,
og nú reynir á hversu trú þú verður hinum nýju kenningum vor-
um. Hversu góður og göfugur sem þessi maður er, máttu ekki
gefa honum neitt af því valdi, sem löglegt hjónaband gefur manni
yfir konu, vfir sjálfri þér. Sé ást þín til hans svo sterk, að þú
treystir honum, mun hann einnig verða nógu göfugur til að treysta
þér, annars er hann ekki það sem þú heldur að hann sé.
,,Þú spyr, hvar verkahringur þinn byrji. Hann byrjar á því,
að þú fullnægir samviskusamlega skyldunni gagnvart ykkur báðum.
Þú segir einnig að á œfi þinni hafi verið margir skuggablettir—-
blettir sem þó eru ekki af þínum völdum. Það er skylda þín að
segja honum sannleikann—allan sannleikann. A því.hvernig hann
tekur því, getur þú fengið meiri og betri vissu fyrir því, hver hann
virkilega er, en rneð nokkru öðru móti, og er þá tvent á því grætt.
Skeð getur að gamallt œttardramb sé svo ríkt hjá honum, að hann
slíti heldur úr blóðugu hjarta sínu, ástina upp með rótum en taka
að sér stúlku, sem væri skyld einhverjum sem hefði hrasað,jafnvel
þó hún sjálf ætti engan hlut að því, og hefði ekki getað borið á-
byrgð á gjörðum þeirra. Skyldi nú svo fara, þá veit ég hversu
það myndi særa og kremja hjarta þitt, en sársaukinn myndi hverfa
með tímanum og þú finnna huggun í þeirri vissu, að hafa breytt
rétt. (Frh.)