Freyja - 01.07.1905, Blaðsíða 15

VII. 12.
FRE\ JA
297.
, ,Þá gjöröir það líka.en ég lét hann aftur í morgun og nú skal
ég opna hann aftur, “ sagði María og opnaði svo gluggann.
,,Hvað er þetta, hví er svona dimmt, ég hélt þú hefðir sagt
a'ö klukkan væri nærri átta?“ sagði Imelda og reys nú upp.
,, Hún er líka átta og meira en það. ‘ ‘
,,Ó, því vakturðu mig ekki fyrri, hvernig líður—
,,Mrs. Westcott, “ greip María framrn í. ,,Henni líður vel—
’nefir sofið, eins og þú síðan í gærkvöldi og hjúkrunarkonan hefir
líka sofið sér góðan dúr meðan ég sat hjá húsfreyjunni. “
Svo fór María út til að búa henni kvöldverð en Imelda klæddi
sig í snatri, og flýtti sér ofan að borða. Imelda var uppáhald al)s
vinnufólksins—fáskiftin og þœgileg og umgengnisgóð í hvívetna,
hjálpsöm og meðlíðunarsöm þegar því var aðskifta,svo María hafði
ekkert til sparað, að maturinn yrði freistandi, enda borðaði Im-
elda nú vel, að því búnu flýtti hún sér til Alicu og fann hjúkrun-
arkonuna steinsofandi með höfuðið í höndum sér. Fékk Imelda
þá samviskubit af að hafa sofið svona lengi, jafnvel þó vinnukon-
an héfði hvílt hana í tvo eða þrjá klukkutfma. Hún laut nú yfir
Alicu og sá að hún svaf róiega, ítti þá við hjúkrunarkonunni, sem
hrökk við er hún varð þess vör að hafa sofnað,varp öndinni mæðu-
lega, leit á úrið sitt, og hægðist þá fyrir brjóstinu. ,,Ég hefi þá
ekki sófið nema í tíu mínútur, hún svaf svo rólega, að svefninn
hefir einnig sigrað mig, “ sagði hún í afsökunar róm.
Imelda hvað það enga furðu svo þreytt og svefnþurfi sem hún
vœri orðin. Húnkvaðstnú skyldi taka við vaktinni,meðan hjúkrunar.
konan svæfi, og var það þakksamlega þegið. Þegar hún var orðin
ein eftir, tók hún að hugsa um sjálfa sig. Sjúklingurinn svaf ró-
lega—sýnilega úr allri hættu svó hún gat ekkert gjört fyrir hann.
Unnusta'sinn hafði hún ekki séð nema á hlaupum síðan Alicalagð-
ist, og tvö bréf, nýkomin frá fornvinum hennarvoru ennþáólesin.
Nú tók hún þau upp, að vísu voru þau bæði í einu úmslagi en hún
vissi aö þau voru sitt frá hvoru Wilbur og Márgréti. Margrétar
bréf lagði hún svo hjá sér, en fór að lesa það fyr nefnda. Það var
á þessa leið:
XIX. KAPITULI. .
,,Kæra vina mín! A þessu bréfi sérðu að ég hefi lesið bréf þitt