Freyja - 01.11.1905, Blaðsíða 10

FREYJA
VIII. 4.
82
byrði,“ svaraði ég. Bann b!ó. ,,Vera n:ér til byrði!“ endurtók hann
og hló. „Og hver hefir komið þessari vitleysu inn í litla hófuðið á
þér?“
„Er það nú svo undarlegt að mig langi til að láta. mér verða eitt-
hvað úr öllu sem þú heflr kennt mér og látið kenna mér? Mér flnnst
meira en tími kominn til að ég reyni 'að borga \eglyndi þitt 4 ein-
livern hátt, og með hverju get ég það betur, en láta mer verða eitthvert
verulegt gagn að því,“ sagði ég.
Áhyggjuský sveif yfir sviphreina ennið hans: „Trúðu því, vina
mín,“ sagði hann og horfði framan í mig, „að kvöldin sem ég hefi setið
hérna hafa verið mínar einu ánægjustundir. Að segja þér til og sjá
sál þína opna sig móti ljósi þekkingarinnar eins og blómkrónan opnar
sig móti ylgeislum sólarinnai heflr verið mér sönn nautn. Og hvað
iíður svo menntun þinni ? Hún er einvngis byrjuð, en sú byrjun
vrði að engu ef þú færir nú aftur út í báráttuna fyrir tilveru þinni.
Til slíks er ekki að hugsa. Þú mátt um ekkert hugsa nema menntun
þína þangað til hún er fullkomnuð. Eg vil ekkert heyra um það
framar.“ Og nú breyttist röddin og varð næstum skipandi, en hún
dró kjarkinn úr áformum mínum og þá fann ég til þess að hann einn
átti hjarta mitt, og mig langaði þá sárt til að fleygja mér í faðm hans
og þakka honum fvrir allt sem hann hafði fyrir mig gjört. En ég gat
það ekki. Afstaða okkar gagnvart hvort öðru var breytt. Eftir þetta
reyndi ég að geðjast honum með einstakri ástundun við námið, því mér
duldist ekki að haun meinti að mennta mig. Stöku sinnum fékk éghól
í staðin og roðnaði ég þá. Eitt kvöld kom Owen ekki heim, og svo leið
heil vika að ög sá hann ekki—þó það væri ekki langur tími, minnkaði
roðinn í kinnum mínum,og var það þegjandí vitni um söknuð minn.Þegar
hann svo loksins kom næsta sunnudagskvöld á eftir—eftir viku fjar-
veru.flaug ég í fangið á honum og hróþaði: „Owen, „Owen.ogþá vissi ég
að hann elskaði mig, því að hann vafði mig að sör og sagði: „Eg heíi
þá ekki beðið til ónýtis,“ En tg var of sæl til að grennslast nokkuð ef't.
ir ástæðum fyrir fjarveru hans. Eg vissi að hann gat ekki að því gjört.
'Þetta ár hafði breytt mér að mörgu leyti, eu sérstaklega fann ég nú
til þess, hversu dýrmæt mér væri virðing þessa manns, sem ég nú unni
hugástum. Ég held hann hafl getið til um hugsanír mínar, því hann
íór strax að hughreysta mig. Með titrandi rödd spurði hann hvort ég
treysti sér ekki. Og Imelda, máske það hafi verið rangt af mér að elska
hann eins og ég gjörði, en mér fannst sú ást svo hrein og heilög að hún