Freyja - 01.11.1905, Blaðsíða 12

84
FREYJA
VIII. 4
að hún gæt.i einnig verið livassmælt. „Frú IIunter,“ sagði ég vandræðalega
og hneigði mig, Hún gaf því engan gamn, heldur leit á mig drembi-
lega og sagði, að væri ég læs ætti ég að sjá hvað þetta þýddi. Eg var
samt engu nær, að vísu kannaðist ég við nafnið, en sá ekki að það stæði
í neinu sambandi við konu þessa. ., Sérðu ekki nafnið, frú Owen Hunt-
er?“ sagði hún með sérstakri áherslu á Owen. ,Hvað um það?- sagði ég
eins og í leiðslu. “ Hvað um það? spyr þú, Það er þá það, að Owen Hunt-
er er máðurinn minn faðir barnanna minna, og ég er orðin leið á að vita
hann allar r.ætur hjá öðrum. Varaðu þig stúlka, komi hann hingað oft-
ar skal ég sjá um að þig iðri þess greipilega.“
,, Eg stóð sem þrumulostin, og kom engu orði upp, ekki heldur gat
ég trúað því að Owen minn væri maður þessarar konu. En meðan ég
var í þessnm hugleiðingum, kom hún auga á !jósmynd,sem stóð þar á
borði í litlum ramma og þreif hana þe.gar og tróð hana undir fótum sér,
ég rak upp angistar óp og hló hún dátt að því uin leið og hún fór.
Mér hafði aldrei dottið í hug að Owen væri gifturog nú gat égekki
trúað þvi, Væri hann það. vissi ég vel að hann tilheyrði henni enekki
mér. Hvernig ég lifði þetta kvöld,veit ég ekki, mér fannst hjartað í mér
vera þungt sem blý og engin tár drógu úr beiskjunni.
„Þegar Owen kom heira um kvöldið var hann venju fremur kátur
en brátt sá liann að allt var ekki með felldu.hann tók mig í fargsér, Iiélt
mér frá sér, horfði á mig um stund og sagði: „Hvað gengur að þér ástin
mín, ertu veik?“ „Já, hjartveik,“ sagði ég og reyndi að hindra tárin frá
að falla. „Hvað gengur að þér?“ sagði hann aftur og horfði áhyggjufull-
ur á mig. Þegjandi benti ög honnm á raifilinn af myndinni, sem ég hafði
tekið upp þegar frúin var farin, og nafnspjaldið sem hún skyidi eftir.“
Hún hefir þó ekki komið hingað sjálf?“ sagði hann eftir að hafa litið á
nafnspjaldið, og er ég játaði því föllust honum hendur. Þegjandi gekk
hann yfir að glugganum og starði út svo lengi, að ég ímyndaði mér að
hann hefði gjörsamlega gleymt mér. Þegar liann loksins leit við var
hann tíu árum eldri að sjá. „Og á ég þá að hrekjast frá þér ástin mín
vegna þessarar konu ?“ sagði hann og horfði framan í mig. líödd hans
var breytt og lífsgleðin horlin úr augum hans. Eg sá hann leið, og
ög treysti mérekki til að svara honum án þess að auka kvalir hans og
mínar, svo ég lét mér nægja að svara honum með annari spuiningu:
„Er hún kor.an þín ? •
„Já, að vísu, en hvað um það ?“ svaraði liann hálf þrákelknislega.
„Það, að þá tilheyrir þú lienni, en ekki mér“.