Freyja - 01.11.1905, Qupperneq 15

VIII. 4.
FREYJA
87
s-kcrarntu þær sér við söng1 og fleira. Urðu þær systur og Imelda ekki
síður lirifnar af binni fögru rödd Coru sem hún hafði aldrei vitað af fyr
en nú, Pennan dag tók Imelda því ekki nærri að Cora béldi áfram
raeð sögu sína, svo það beið þangað til daginn þar á eftir að hún var
komin ufan í stofu og sezt í mjúkan hægindastól við gluggann.
„Owen Hunter var einbirni foreldra sinna, sem voru auðug mjög
og gáfu honum það uppeldi, sem ást og auðlegð vita bezta. Iiann var
sérlega vel gefinn, skáld að eðlisfari og hneigður fyrir söng og hljóð-
færaslátt og hafði sjálfur svo fallega söngrödd að hann hefði getað orðið
frægur hefði hann kært sig um að auglýsa sig. Eins og oft á sér stað
með unglinga af þessari teguncl var haun stífur og ófyrirleitinn, og
þegar hann var enn þá á 18. ári, feldi hann ástarhug til sunnlenzkrar
stúlku, sem einnig var einbirni auðugra foreldra og hafði fengið ágæta
menntun—tízku menntun, því hún dansaði allra kvenna bezt, hneigði
sig ágætlega og varð aldrei orðfátt þegar um ástamál og hversdags-
gaspur var aö rœða. Hun var allra kvenna fegurst og meö því
sem au'ðlegö og gott uppeldi fá'til vegar komið leit hún út fyrir að
vera ímynd kvennlegrar fullkomnunar, eða svo fannst Hunter.
Enda giftist hann henni þrátt fyrir mótbárur fööur síns, því móðir
hans var þá dáin fyrir tíu árum. En hún ein hefði bæði verið
líkleg til að sjá hvað bjó undir hinu fágaða yfirborði konu þess-
ari og eins til aö hafa áhrif á son sinn. Þess var heldur ekki langt
að bíða að Hunter iðraði bráðræðis síns. Að vísu hélt konan á-
fram að vera drottning félagslífsins eins og áöur en hún giftist
honum, en hún var ekki lengur ástmey hans. Hún haföi nú ráð
á milljónum hans og hinu ríkmannlega heimili þeirra og þangað
voru vinir hennar sérstaklega velkomnir, en maöurinn hennar átti
þar ekki lengur griðland. Þar kom aö hann svaf þar einu sinni
ekki nema stundum. Spilahúsin voru honum þægilegri en heimilið
og aðrar konur brostu hlýlegar vjð honum en konan hans. Hjú-
skaparvonbrigðin gjöröu hann kœrulausan svo hann sökkti sér
niður í unaösemdir þær, sem æfinlega standa slíkum mönnum til
boða í stórborgunum. En þar fann hann ekki nema augnabliks
fró, svo mitt í auðlegð og nautnum varð lífið honum að þreytandi
byrði, sem honum hafði oft dottið í hug að binda skjótan enda á,
og fór hann þá jafnán einförum. Hann var í þess konar hug-