Freyja - 01.11.1905, Blaðsíða 22

94
FREYJA
VIII. 4.
söngsins út í nœturfriðinn og ómuöu friöarblíöar yfir til mín, þar
sem ég sat alein í myrkrinu til þess aö geta sem bezt sáö og heyrt
það sem fram fór í kyrkjunni. Ég sí jólatréö hátt og skrúðgrænt
alþakiö ljósum, glitrandi af allskonar skrauti og greinarnar svigna
undan þunga jólagjafanna.
Ég gat náttúrlega ekki hsyrt ræðuna, svo að meðan á henni
stóð, lifði ég í liðinni tíö. Frammi fyrir hugskotssjónum mínum
liðu ótal myndir af umliðnum atburöum, og loksins staðnæmdist
hugurinn við jólanóttina góðu, þegar égfrétti látið hans föður míns
á svo óvæntan hátt og varð mér þá að gera samanburð á henni og
þessari, þar sem ég nú sat alein í ókunnu landi, fjarri öllum sem
ég unni og öllum sem mér unnu. Upp af þessum hugleiðingum
hrökk ég við þrusk nokkurt út á götunni,ég leit út í tíma til að sjá
risavaxinn lögreglumann halda í öxlina á ofurlitlum dreng, 6 eða 7
ára á að gizka. ,,Ég er ekkert að gera, æi lofaðu mér að vera. “
sagði drengurinn í bænar róm. Lögreglumaðurinn horfði ofurlítið
á hann, sleppti honum svo og fór sína leið. En drengurinn, sem
var illa til fara og rauðblár af kulda, hallaði sér upp að kyrkjunni
og mœndi á jólatréð og jólaljósin.
Loks var messunni lokið,síðastisálmurinn sunginn ogforstöðu-
nefnd jólatrésins tók að útbýta gjöfunum, sem voru næsta mismun-
andi að fegurð og verðmoeti. En allir fengu eitthvað,—allir nema
hann. Þá lét hann höfuðið hníga ofan á bringu og ég vissi að
hann grét.
Nú tók fólkið að streyma úr kyrkjunni, sumir með fangið fullt
af gjöfum, allir ánœgðir en enginn tók eftir litla drengnum enda
þrýsti hann sér upp að kyrkjunni svo vel sem hann gat. Þegar
allir voru farnir og allt var orðið kyrrt laumaðist ég yfir að kyrkj-
unni og kraup niður hjá litla drengnum, þar sem hann lá og grét
þenna þunga hljóðlausa grát, sem þeir einir þekkja er snemma
venjast við mótlæti og fáir hugga.
,, Hvað gengur að þér, drengur minn, ‘ ‘ sagði ég á brotinni ensku
og tók utanum báðar litlu, ísköldu hendurnar hans. Hannleitupp
virti mig þegjandi fyrir sér og brosti svo gegnum tárin —-brosti að
enskunni minni. Hann tók strax eftir því að hún var eitthvað ó-