Freyja - 01.07.1906, Blaðsíða 13

FREYJA
VIII. 12.
285
Ég sé aö unga, fólkinu leiSist eftir dansinum. Svo hefjiS hann þá
cg- skemmtið ySur vel."
Enn þá skall yfir lófaklapp og húrra-óp og er því var lokiS tóku
spilararnir aS spila fyrir dansinum og meS þaS sama var allt komiS
á fleygiferS, og unga fólkiS skemmti sér alla nóttina, en_í Eeirri
skemmtun fólst engin siðferðisleg hætta, fyr eSa síSar. Fólkinu var
ekld stíaS nógu mikið sundur til þess aS það þyrfti aS eiga laun-
fundi eða aS fjarlægS og einvera skapaSi beiskju og bölsýni.
Owen hefir ásett sér aS reisa nýtt heimili—félagsheimili, en það
á að vera úti á landi, og fólkið setn þar býr verSur akuryrkjufólk.
Það ,er til fólk, sem aldrei fellir sig við borgarlifiS og nýtur sín ekki
nema viS barm náttúrunnar. Og vinirnir, sem hafa notið svo ótal
margbreyttrar blessunar, mcS sau.. .riuini, vilja einnig iáta þá bless-
un ná. til sem fiestra. Milljónir hans hafa orðiö mörgum til hamingju,
þær eiga að vera í veltu til að verSa öSrum bjórg og blessun.
Nú munum vér yfirgefa þetta stóra verkamannaheimili, og fara -
meS fornvinum vorum Heim—börnum hugsjóna minna, sem hafa
dafmað svci vel undir handleiSslu minni og eru orSin mér svo hjart-
fólgin.
NiSurlag. i
Þegar vér heimsækjum Heimili Hildti í síSasta skifti, er kvöld-
verði lokið. Fornvinir vorir eru dreifðir hér og þar um listigarSinn
og alla leið inn í hús. Frú Eeland situr í djúpum hægindastól og leik-
ur viS dótturson sinn fjögra ára, sem krýpur í kjöltu hennar og leikur
viS silfruSu lokkana hennar. Við kné henni situr Margrét og horfir
meS móðurlegri ánægju á. litla soliinn, en upp við bakiS á stól ömmu
stendur Wilbur, og. skiftir athygli sínu milli sonar síns og sólseturs-
ins, sem nú er svo undur fagurt.
Um þetta leyti eru þau Roland og Althea Wood gestir aS Heim-
ili Hildu. Þau sitja nú saman, eSa skammt hvort frá öSru, bæSi niS-
ursokkin i hugsanir sínar. Skammt frá þeim til hægri handar eru
þær systurnar Imelda og Cora, Edith og Hilda og leika við börnin sín,
sem nú eru öll stálpuS og sjálfbjárga—öll, nema ungbarn, sem hvílir
viS brjóst móSur sinnar Imeldu. Þetta heimili hefir reynzt? þeim
jarðnesk parddís. Engra vonir haf þar enn þá. strandaS á skerjum
vonbrigSa og sofga, engar ástir hafa veriS rofnar, og þó engin bönd
fjötri þar elskendurna, er ást þeirra nú eins heit og hrein eins og hún
var, meSan fylling hennar var þeim öllum ráSgáta.