Freyja - 01.06.1908, Blaðsíða 34

FREYJÁ
X\ 11-12:
zgó
ir veri'S rænduF öillu- nema einum einasta gimstein, og vi5 föður—
ástína BlandaSist ástin til konunnar, og móSurást. móSurínnar,.
og.alltr allt festi ÞaS- sig.á JelsSU'dna barni.“'
Og enn þá var efinn sýnilega drottnandi r svip liennar.
,,.Og þetta barn-var svo elskulegt, Ég sé hafta'enn á: fátæk-
lega Lundúnar loftínu — meS fjólublá»> fjörugu, gáfulegu aug-
un, og' hráfnsvarta gljáandi háriS, og léttúSgu lundina; eins og
þaS væru geislar frá sólrilm. ítalíu;“''
Hún horfSi á hann. Sviporinn var aívörtigefihn: — Skyidi
haiin þlekkja haha?' ViS þá hugsun kafroSnaSi hún.
„Og þó- skildi hann hana eftír, þegar hann fóriþessa s'íS-
ristu voníeyteisför," sagSi húnr
„Já, hann gjörSi þaS.“
„Og hvernig vissfhanrt hvemíg henní mytídi reíSa af?“
„Hann vissi ÞaS ekki, og þaS hryggSi hann mest af' öllu;
Hann kveíS því sífeldiega aS þurfa aS yfirgefa hana, meSan
hugur bárnsinS' Værí ekki nógu þroskaS'ur tíl aS skilj-a ást hans-
til hennar 'og kölltín t heifflmuírí'. Eigingirní •— máske sumir
kalliS þaS—, og þó var þaS ekkr eingönSu eigirtgirni. Heimur-
inn er bæSi kaldur og ranglátur, og þaS gat s’keS aS barninu’
ýrSi komiS til aS- trúa því aS hanrt hefSi ekki elskaS þaS og þeiss
vegna yf-irgefiS þla8.“
„Ilann gaf hana, segiS þér?‘r sagSi hún og Ieit fratnan i
hann. En svipur hans var jafn-alvörflgefinn og fyr.
„Þfcgar bréfiS' frá ftalra kom, gat hann fckki staSiS þaS af
sér. ÞaS var kall frá lifandi jörSuSum aumingjum, se'm báSu'
hann- aS lyf-ta steinihurfi frá grafartnunnanaam og hjálpa sér út..
Út i sltka óvissu og hættu gat hann ekki tekiS' barniS. Þá konr
vi-nur hans og 'lándi, sem átti bakarahúS og bjó í ítalska hluta
íiorgarinnar, og sagSit ,Ég er fátækur, en ég á líka dóftur á
reki viS þína, og málsháttur segir, aS tvær spítur brenni betur
en ein. GefSu mér barniS, og hlýddu svo rödd Samvizkunnar/
Þannig var gátan ráSin — ráSin á guSlegan hátt, og hann gat
fariS. Svo var þaS einu sinni, aS hann tók litlu dóttur sína,.
þivoSi henni og greiddi, og sagSist ætla aS sýna henni ofurlitla
stúlku, sem hún ætti aS leika sér viS, Og litla- stúlkan hoppaSii
af gleSi. Svo um kvöldiS, þegar farsæltt mæSurnar kölluStt