Freyja - 01.06.1908, Blaðsíða 40

FREYJA
X. i-r-12;.
ig6
fingrunum hægt á borðiS og sagði„Madama de Trop segir, aöí
faðir hans hafi veriíS meistari í húsl Prinz Pelroliah — Vara-
pnnz, ei-ns og i>ér vitiö, og alinn upp í litla kastalanum,“ sagSii
prinzessan.
„Mér dettur ekki r hug aS trua Þessn, og ég skaf veöja aö-
hann hefir aldrei bor&a'S á almennilegu hóteli fyr,“ sagði Don
Camillo.
„Ég skaí spyrja hafln og nu skulum viS p.o Iiafa góöa
skemmtun,“ sagöi prínzessan. Með f>að sneri' hún sér til Rossi
og sagð i:
„HáæruverÖugi Rossí!“' — „Já, prínzessa,"' svaraöí Rossi.
Prinzessan var frá sér numin af ánægju, |>ví nú ætlaði hún aö
veiða þingmanninn. „f>etta er yndislegt henhergí,“ sagði hún,—
„Þáð er mjög skemmtilegt," svaraði Rossi. — „Þér hafið víst
aldrei komið hér fyr,“sagði hún. Rossi horföi fast og alvarlega
framan í hana og sagði: „Jú, prinzessa. Þtví [þegar ég kom
fyrst til ítaíiu fyrir átta árum síðan, var ég borðstofiíhj'ónn á
þéssu hóteli í mámuð.“
Rossi hafði unnið enn þjá einu sinni. Prínzessan bjóst
hvorki við að svo hefði verið, né heldur víð djörfung til að
viðurkenna Þjónsstöðuna, og hengdi því niður höfuðið, og sama
gjörðu þ;eir Du-lu og Don Camillo. Róma víssi ekki hvernig
hún ætti að taka- þessari frétt, en í gegn um öll tilfinningaum-
brotin fann hún til stolts fyrir hönd þess manns, sem tizkugæð-
ingarnir í voJdugií Rómaborg urðu að lúta fyrír. Þegar mál-
tíðinni var lokið og fólkíð kom út úr hlýindunum og birtunni,
úmvafðí þpkan alla. Undír einni súlunni stóð öldruð kona, réttí
fram skjálfandi hendur og sagði:
„Penní, fyrír guðs skuld. Megi ég deyja ófyrirgefin hafí
ég smakkað þurt eða vott síðan í gær. — — Guð blessi þig,
dóttif góð, og hin heílaga guðsmóðir og allir heilagír!“
„Prinzessan lét aka Rómu heim, og þar skíldi með >eim.
„Þér komið á morgun, herra Rossí,“ sagði hún að skílnaði. „Ég
hefi enn þá ekki náð tökum á líkneskinu," sagði hún að skilnaði.
Rómu lélð illa þetta kvöld og heföi helzt viljað hátta
strax. En það lánaðíst ekki, jþví að frænka hennar heyröi til
hennaf og kallaði á hana, og sá hún það vænst að gegna. „Seztu