Freyja - 01.09.1909, Blaðsíða 10

34
— j **
Aii, 2
„Við hvað áttu?“ sagði Róma og brann eldur úr auguru henn-
a,r. ,,Þú veizt að ég er góð og heiðarleg stúlka.“
„(?óð og heiðarleg í mínum augum. En þú mátt ekki mis-
skilja mig, barnið mitt. Þú gjörir rangt í að leyna manninn, sem
þú ætlar að eiga nokkurs. Því hversu hrein sem þú ert í mínum
augum, er ekki víst að þú sért það í annara augum. Og eitt er það
sem enginn elskhugi fyrirgefur. Þarf ég að segja þér hvað það
er?“
Róma hafði staðið upp og stóð nú náföl og ógnandi yíir bar-
óninum. „Og þú segir mér þetta!“ sagði hún. ,,Þú! Þó! Má þá
konan aldrei gleyma/ Verða annara syndir að elta hana 1 gröf-
ina? Hvilíkt ranglæti! Hvílík grimd! En hvað gjörir svo þetta
til?“ sagði hún fremur við sjálfa sig en hann. „Hann trúir mér,
og til hvers er ég þá að ergja mig ylir þessu?“
„Þá hefir þú logið að honum,“ sagði baróninn og hvesti á
hana augun og henni fanst þau gegnum smjúga sálu sína og sagði
því ekkert. „Það var heimskulegt,11 hélt baróninn áfram, „því
einliver gæti orðið til að segja honum það.“
„Og hvað svo sem skyldi nokkur geta sagt honum sem hann
hefir ekki áður he.yrt og hann trúir því ekki.“
„En ef einhverjum tækist nú að sannfæra hann—einhverjum
sem engan hag hefir af að niöurlægja þig?“
„Þú ætlar þó ekki—Þú—?“
„Hví ekki —hann hefir komið upp á milli okkar, hvað er þá
eðlilegra en að ög segi honum það?“
Undrun og örvænting brá fyrir í svip hennar. „Þú mundir
samt ekki gjöra það, þú ert bara að reyna mig,“ sagði hún.
Engin svipbreyr.ing sást á baróninum, hún þreif til hans og
hélt áfram: „Sjáðu nú til. Þú gætir einungis afstýrt giftingu
okkar Rossi, en við það mundir þú ekkert græða. Þúgetureyöi-
lagt, traust hans á mérog látið mig deyja af sorg og svívirðingu,
Nei, svro harður geturðu ekki verið.“
,.Þú ert sjálf hörð, barn, og svo blinduð af þiniim eigin til-
linniugum, að þer dettur ekki í hug, að þú gttir nititt mii.ar,“
„Ó, jú, þaðerþvi miður satt,“ sagði Róma í iðrandi málróm
og kraup framrni fyrir baróninum. „Þú hefir annars verið mér
góður og það er að nokkru leyti mér að kenna að svona fer. Eg
játa það og einnig hift, að ég var drambsöm og drotnunargjörn.
Svo þegar þú fullnægðir öllum kröíum mínuin, bundinn eins og
þú varst, fanst méi éggeta íyrirgeiið þér. En það var rangt. At-