Freyja - 01.09.1909, Blaðsíða 35

XII. 2.- 3 .
EREYJA
59
Konurnar, sem vi'S höföum þann
ig frielsaö, sögðust ekkd tilbeyra
nefndinnd, og ekki ein.usinnd kven-
írelsis konunum. Kn þær höfðu
reynt ^.ð greiða götu einhverra,
sem tilheyrðu ‘ ‘ Sufírag.ette’ ’ nefnd-
inni, sem skríllinn var á eftir, og
liefði hann þá snúist að þeim, og
sjálfsagt slitið þær litfandi i sund-
ur, hefðum við ekki frelsað þær.
Um þetta aitriði voru þær vissar,
o.g þiess vegna mjög þakklátar okk-
ur fyrir hjálpina.
Sem sag.t, sáum við margar aðr-
ar konur eltar á sama hátt. þeg-
ar ég her saman þennan eltinga-
leik við hina tígulegu göngu “Suf-
fragette” kvennanna, jafnvel þegar
þœr voru f'angar, gangandi milli
tvieg.gja ríðandi lögregluþjóna, —
komst ég að þeirri' niðurstöðu :
Að það væri ,ekki “Suffragette”
konurnar sjálfar, sem mest liðu,
og ekki einu sinnd nefndin, sem
þær höfðu valið til að hier-a rétt-
arkröfur þieirra fram íyrir stjórn-
ina, — þessar konur væru upp úr
því vaixnar, að stjórnin g æ t i
látdð þœr líða, og annað það, að
þær vœru neiðuibúnar að þola a 11
fyrir máleifnisins sakir, og í þeirri
meðvitund, að þær berðust fyrir
góðu og réttmætu málefni, voru
þær svo öruggar, að alt annað
var J>eim lítilsvirði. þess vegna
hafðd stjórnin ásett sér, að snna
huga fólksins frá ]>eim og sam-
hygð við málefni Jjeirra, með því
að leika J>ær konur, sem sýndu sig
því hlyntar, svo illa, að J>ær J>yrðu
ekki að láta samhygð sína í ljósi
á nokkurn hátt, og í ^ieim tilgangi
hafði lögreglan undir umsjón og
fyrirskipun stjórnarinnar, ekki ein-
tingis látið vera að hindra skrílinn
frá að elta þær, .heldur hvatt hann
til þess, sem sýndi sig í því, að
hann gerði það ré'tt fyrir augun-
um á lögreglunni og. innan um
hana.l En.hér náöi stjórnin þó .ekki
tilgangi sínum, vegna þcss, að
verk bennar bygðust lekki á góð-
ttm grundvelli, og hér, eins o.g æf-
inlega, ef fólkið ræður sér sjálft,
verður það miklu fleira, sem að-
hyllist hugrekki og drengskgp og
róttlæti, — sem sýnir, að fólkið er
frá náttúrunnar ltendi g o 11.
það var óttalegt, að sjá ríðandi
lögregluliðið ríða á varnarlausar
raðir af saklausu fólki ; og það
var í hæata máta vanvirða fyrir
stjórndna, að láta þjóna sína —
ríðandi lögreglumenn — olta fót-
gangandi konur og siga á Jxer
j lessttm viðbjóðslega og glæpsam-
lega skríl, sem í slíkum æsdngi
gettir framið og fremur oft hrylli-
legustu ódáðaverk. En hún lét
skrílinn afskiftalausan, þó hún
væri þar umhverfis og innan nm í
liiindraðatali. Hefði ég ekki áðttr
verið kvenfrelsiskona, þá befði 2Í).
júní áreiðanlega gert mig það.
þegar vdð komum til ‘‘Horse
Guards”, álitum við konttnum ó-
hætt, og náðu þær sér í lóttivagn
o.g óku hurt svo fljótt sem þær
gátu. En jafnvel þar var nógu
mar.gt ' samankomið af æpandi
skríl, tdl þess að ég væri ekki með
öllu óhrædd ttm Jwer.
Nú þurftum við að komast ait-
«r til Cannon Iíow, því J>ar átt-
um við von á að finna förunauta
okkar. Að vísu var liðið langt yf-
ir hinn ákveðna tíma. Við fórttm
t kring og nærri Westminster
hrúnni, og hrópaði þá einhver : —
“þarna er hún altur! ” og skríll-
inn kom æðandi heinit í flasið á
okkur. En ég lézt hvorki heyra þá
tté sjá tilgang þeirra, og kom þá
hdk á þ.á er fremstir vont, og loks
vorum við látnar óáreáttar. En